28 november 2007

Vogels, ze vliegen...


Door een vrouwelijk bezoek aan het museum 'Le Grand Hornu' (in een niet zo ver verleden dacht ik dat het 'Le Grand Cornu' was), kwam me de krant 'De Witte Raaf' in de handen gevallen. Het is een dicht bedrukte gazet over kunst. De artikels leken me op het eerste zicht heel interessant, maar ze zijn me wat te lang. De letters staan heel dicht bij elkaar, ze doen me denken aan de bladzijden van 'The Times'. Toch las ik een interview met kunstenaar Luc Tuymans. Wat is blijven hangen is dat hij nood heeft aan medestanders om een goed gesprek te voeren over zijn bezigheden. En het veld is zeer kaal: sommige vogels zijn gaan vliegen, of zijn er gewoon nooit geweest.

21 november 2007

Opname

Nu ik beschik over een drietal mooie harmoniums, ga ik een cd'tje maken. Met de minidisc neem ik enkele werken op en verzamel die dan om ze op één schijf te branden. Het zijn drie verschillende instrumenten, elk met hun eigen klankkleur. Elk item speelt ook anders zodat ik ze allemaal op een andere manier moet benaderen. Het is zoals in het mensenrijk, ze hebben ook hun nukken... De Balthazar-Florence is nu af en reeds heeft de Harmonium Vereniging Nederland interesse om er een artikel aan te wijden.

18 november 2007

Inauguratie

Deze morgen, in de 8.30-mis, werd het pedaalharmonium voor de eerste keer, tijdens de communie, gebruikt. Tijdens deze kleine inspeling, weerklonk de Cavatina van Joachim Raff, een Zwitsers componist en een tijdlang de secretaris van Franz Liszt.

15 november 2007

Pick up

Nu ik halverwege ben (ik denk 90 te worden) voel ik me terecht komen in een romantische periode. Vat dit niet emotioneel op, het gaat hier om die 100 jaar waarin kunstenaars hun diepste zieleroerselen in kunstwerken gieten, alsof het heetkokende lava is of specie om klokken van brons te vervaardigen. In de lessen muziekgeschiedenis zijn we in deze periode van 1800 tot 1900 aanbeland en het bevalt me. Volgende week gaat het over de Nationale Scholen. De muziek tot dan toe was grotendeels gecentraliseerd in de landen Duitsland, Frankrijk en Italië: zij zwaaiden sedert eeuwen reeds de scepter. In andere landen begon rond 1850 het patriottisme hoogtij te vieren. Scandinavië (met Grieg aan de kop, deze man wordt dit jaar gevierd omdat hij 100 jaar geleden geboren werd), Tsjechië, Spanje, Vlaanderen etc. brachten nu ook grote componisten voort. Wat me deze morgen in een nostalgische bui bracht, was een opname van 'Ma Vlast' van Bedrich Smetana. Hier verklankt deze Tsjech, in een suite van 6 symfonische gedichten zijn vaderlandsliefde. Daarin bevindt zich het alom bekende 'Die Moldau'. Ik heb daar enkel een oude LP-versie van. Eén van mijn eerste platen die ik kocht. Ik heb nog een 50-tal schijven staan en zo zette ik me aan de platenspeler. Een oud ritueel dat ik sedert de cd- en mp3-toestanden bijna verleerd ben.

Kleur

De verscheidenheid aan kleuren fascineert me. Sinds ik weet dat componist Olivier Messiaen zijn akkoorden een kleuren meegaf, ben ik de harmonie in de muziek anders gaan bekijken en aanvoelen. Het is natuurlijk een heel subjectieve benadering. Maar zo'n indeling is noodzakelijk. Het is broodnodig om de grote verscheidenheid die in een bepaald gegeven aanwezig is, te kunnen benoemen. Catalogiseren is dan een must. Dit is ook zo met geuren. Het kan ook een manier zijn om het menselijk innerlijk te benoemen. Zie maar eens wat de bonte kleuren van de herfst voor een mens kunnen zijn. Een herfstwandeling in een bos lucht een mens op, de schakeringen van groen, bruin en geel geven rust. Bezoek eens op een doordeweekse ochtend het bos aan de Kosmos op de Rodeberg. Je bent gegarandeerd alleen, zelfs het gebouw zegt je niets terug. Oranje aanplakbiljetten zeggen dat er verboden toegang is. De zwemkom is helemaal kapot en struiken overwoekeren de paden. Zelfs het dalende pad erheen is helemaal verzakt en de natuur palmt het zienderogen in. Het bos is er verlaten, geen dier te zien buiten het opvliegen van wat duiven, het gekras van kauwen en het bewegen van je eigen verre schaduw. Een koppel meesjes scheert rakelings over je heen en wachten even op een omgevallen boom. Dan springen ze weer weg, het gebladerte in. De wind doet die bladeren plots in crescendo briesen, een klein beekje klatert de helling af. Lichtinval creëert schilderijen om je heen. Paddestoelen op vergane bladeren geuren nat. Op een top hoog uit boven de bomen staart je een adembenemend zicht op de streek je aan.

06 november 2007

Ongerept


Is dit niet mooi, een ongerept landschap op Mars? Een klein duiveltje fluistert me in het oor: 'Voor hoelang nog?' Ik weet het, de maan is ook al hier en daar vervuild en omheen talrijke planeten vliegen sondes. De menselijke vingerafdruk strooit men kwistig ons zonnestelsel in. Maar toch maar genieten geblazen, die foto's van het marsiaal oppervlak.

04 november 2007

Japin

De laatste tijd lees ik veel boeken van Arthur Japin: 'De overgave', 'Alle Verhalen' en nu ben ik bezig met 'Het schitterend gebrek'. Deze schrijver heeft een menselijke taal en boeit met doordachte zinnen en een goeie structuur. Hij komt verrassend uit de hoek, telkens hij een paragraaf of hoofdstuk beëindigt. 'De overgave' bleek tot nu toe het beste. Het verhaal schildert het zware leven van pioniers en Indianen in de 19° eeuw van de VS. Zijn hoofdfiguren zijn meestal doorleefde vrouwenfiguren. Een auteur naar mijn hart.

02 november 2007

Goghe tuin

Deze morgen had ik een schilderij gekocht, een ala Van Gogh. Ik zat rustig koffie te drinken bij een onverlicht ontbijt en keek onze tuin in. De herfst is een schepper, bomen verliezen hun kleurende bladeren en bevolkt het gras met vele groenbruine schakeringen. Textuur alom. Het schilderij bewoog niet maar had wel een paar levende bewoners. Een koppel tortelduiven pikte aan een snee brood. Hun ontbijt was levensgroot. Onlangs had ik de documentaire gezien over schilder Sam Dillemans, alias Vincent. Deze getormenteerde kunstenaar staat bol van de textuur en zit 24 op 24 in de verf.