Deze morgen een fietstocht gemaakt langs de binnenweggetjes van Vlamertinge, Elverdinge en Boezinge. De kastelen van eerstegenoemde dorpen overvielen me een beetje. Doorheen de kale bomenrijen ontdekte ik hun schoonheid. Haast vrouwelijke vormen bekleden de muren getooid met mannelijke torentjes. Ze toonden me een heel andere tijd. Koetsen, paarden en traagheid bleven op mijn netvlies kleven. Langs de Ieperlee windop passeerde ik een eenzame roeier, stilte bevolkte zijn blik. Ik haalde hem behoedzaam in.
Traag dualiseren
mijn benen pedalen,
in een automatische lus
ontwar ik de weg
die in al zijn tijd
nu voor mij ligt, de
straatstenen dragen
mijn denken, ik ruik
een verleden ver, een
zon verlicht de schaduwen,
zij beamen onvoorwaardelijk.
