En nu

En nu
De tweeling van tijd en ruimte
Me op verre snaren
Voorbij rijdt,
Nu ik me met een
Wijs besluit van denken
Heb bedacht, dit
Samen gaan aan
Vele kleuren de
Had te reiken,
Nu weet ik dat
Dit moment in een
Glasschervenster uiteen
Valt, omhels ik
Dit prisma aan
Imploderend geluid
Met acht armen,
Nu ik blind zie
Met ogen.

Goeloep

De duif leek me vroeger maar een ordinaire vogel. Te log, te vaalgrijs van kleur, een dom geluid voortbrengend, iets dat te melken viel en die de stad volpoepte. Na jaren kijken zie ik nu dat deze goeloep (Russisch voor duif en uit te spreken met een Franse 'G') gracieus kan zweefvliegen, glijdend mee met de luchtstromen klapwiekt en halsbrekende luchtacrobatie in de vlerken heeft. Mooi zijn de stijgende vluchten, waarbij de vogel even op haar hoogtepunt lijkt te stoppen, waarna ze even klepperend een glijvlucht aanvat. De kleur staat me nog steeds niet aan, ook het koeren niet. Toch heeft er zich een upgrade plaats gevat in mijn grijze hersencellenpan. Meestal sla ik ze in duo gade, evenals de kauwkoppels. Die zijn ook onafscheidelijk.

Ze neemt een
loopje met
de zwaartekracht,
Icarus verbleekt
bij haar sprei
aan veren,
ze vliegt zich
een staande ovatie.

William

Hoeveel dagboeken zijn er in de geschiedenis niet al geschreven? Wie blogt er niet hedentendage? Het trekt dus wel aan, dat dagpennen. Maar trekt een 'Dagboek van een stervende' aan? William Soutar, Schots dichter, lag zijn 14 laatste jaren in hetzelfde bed, in een door zijn vader gebouwde kamer met een mooi zicht op de tuin. Hij is dichter en zeer partiottisch. Zijn dagboek is zijn anker en ook zijn levenslijn. Korte gedachten spijzen deze dagkoek en zijn doorspekt met filosofische ideeën. Eén ervan sprong me vandaag in het oog: 'In de kunst weet je niet echt wat je van plan bent'. Wat hij wil zeggen is dat als je begint aan een kunstwerk, je niet direct weet waarheen het ding je zal leiden. De structuur en de inhoud maken als het ware hun eigen traject. Prettig om het eens van iemand anders te horen.

Bordeaux

Op 17/07 mocht ik een orgelconcert verzorgen op het grote orgel van de kathedraal te Bordeaux. In de aanloop naar dit heugelijke feit, las ik enkele essays van Michel de Montaigne. In één der musea van deze Aquitaanse stad, vonden we zijn graftombe.

Echografie van het heelal

Hoe lang maakt men nu reeds sonische beelden van de foetus in de baarmoeder? Nog niet zo erg lang... De hypothese gaat dat ons heelal zo'n 13,5 miljard jaar terug is geboren. Wat een baarmoeder moet dat niet zijn geweest? Stel dat je een echo kunt maken van dit gebeuren? Onlangs was men in staat via de zwaartekrachtlens van enige sterrenselsels, heel oude (of heel jonge stelsels van zo'n 500 miljoen jaar) in beeld te brengen. Wat een gebeurtenis. Ik krijg er gewoon kippevel van.

Kloteklant

Ook al tegengekomen? Er hapert iets aan je Internetverbinding en je belt de helpdesk. Je wordt van Pontius naar Pilatus gezonden of je luistert een kwartier naar slecht opgenomen muziek, ergens een midi-bestandje van Vadertje Vivaldi. Of aan het loket van één of andere instantie word je afgesnauwd. Wel, deel je frustratie, breek uit en zet je misnoegen op volgende website. Het zal je deugd doen... Je bent aaleszins niet alleen. Zie ook volgend artikel.

3x7

's Avonds, als de dag ten ruste trekt, zit ik voldaan op de terras met een boekje in de hand. De zon zakt aan mijn rechterzijde naar de horizon, bomen wiegen in de wind, wolken doen aan conceptuele kunst en vogels geven een openluchtconcert. Zalig om zo nog even met de rug tegen een warme muur na te genieten. Het wordt langzamerhand een vakantieritueel. Mijn groen bankje wacht me dan op, heel simpel, een afspraakje gemaakt:)

Improvisation Holy, Holy, Holy

Hier zie je eens hoe een orgel werkt, fantastisch klavier overigens.

Dubia plus torquent mala

Soms waaien waarheden ons zomaar in het gezicht. Seneca was ons voor. Het meest kwelt ons het kwaad dat nog niet vaststaat.

De uren ontspannen
me als ik niet aan
ze denk. Ik vloer
mezelf als ik
eraan denk, het
geeft nooit op,
ik stalk mezelf.

En de mol

De eerste vakantiedag is voorbij gevlogen. 's Morgens vroeg werd achteraan in de hof een mestvaalt aangelegd. Een mol verraste ons en zichzelf. Als een onderzeeër repte hij zich onder aarde. In de namiddag vervoegde ik sopraan Lieve Maertens om te Groede (Nl.), het orgel te bezoeken. Op 3 augustus spelen we er samen een concert. Het kleine dorpje had voor ons veel in petto. Een grote kerk die er van buiten beter uitzag dan van binnen. Een café dat het kaartje 'open' aan de deur hangen had maar toch gesloten was. Niet getreurd, in de 'Natte Pij' zaten we droog tijdens een fikse regenbui en genoten we van een kop koffie en een excellente appeltaart. Op de terugweg ontdekten we nog een paar kleine huisjes met een echt Vlaemsch Museum, een boekenstalletje en een bakkerij. We zien reeds uit naar een tweede bezoek.

Gekloonde zoon

Klik op de foto om een groter formaat.