31 oktober 2007

Alcoheelal


In het heelal komt alcohol voor. Misschien dienen astronauten in de toekomst een alcoholtest te ondergaan. Nu nog een brouwerij tussen de sterren krijgen. Even bellen naar Michelin... Worden sterrenstelsels dronken?

29 oktober 2007

Repertoire


Nu het concertseizoen op zijn laatste pootjes loopt, grasduin ik in mijn bibliotheek. Dit is één van de prettigste dingen die er zijn: op zoek gaan naar een nieuw repertorium voor komende concerten. Ik maak een drietal programma's van werk uit de barok, de romantiek en de 20° eeuw. Hierbij komen componisten als Bach (die is er telkenjare bij), Krebs, Schumann, Liszt, Boellmann, Fauré, Karg-Elert, Eben, Stamm (ook altijd een illustere onbekende tussen de groten want ongekend werk dient ook eens gespeeld) op mijn pupiter. Gedurende de eerste maand van inoefenen, gebeurt dan nog een definitieve schifting. Mijn voorkeur gaat nu toch de laatste jaren uit naar werk uit de romantische periode. Vroeger was dat de hedendaagse tijd. Wellicht komt in mijn derde periode wel de barok aan bod.

23 oktober 2007

Balthazar

Vandaag weeral 2 uur wezen spelen op het nieuwe instrument. Het heeft een heel eigen aard, de aard van een windmachine. Je kunt het niet rapper doen spelen dan het speelt en het leert je bescheidenheid. Zo voel je echt wat romantische orgel- en harmoniummuziek in wezen is. Ook testte ik het tutti, alle registers open dus, dit om de sterkte van de blaasbalg te bekijken. Alle 10 de vingers op lage noten en afwachten: goed, de spanning bleef en de noten kregen genoeg luchtdruk. Toch kwamen 2 kleine kinderziektes de kop op steken, of de voet, want ze manifesteerden zich in het pedaal. Het instrument is me dunkt veel te lang onbespeeld gebleven. Nu ik er voluit op doorgeef, komen die mankementen sowieso aan het licht. Maar wat een luxe en speelplezier...

Deze zachte
windkrater blaast
troost in mijn
oor, het zuigt
me aan tranen
leeg.

21 oktober 2007

Foto's Pedaalharmonium







Florence

Het pedaalharmonium Henri-Mathias Balthazar-Florence, is voor 99% tiptop in orde gekomen. Nog wat kleine mankementen in het pedaal verhelpen en het instrument speelt als nieuw. Alleen nog een goeie isolatiebox voor de motor maken en klaar is kees. Deze week had ik er al ferm een mot op gegeven en het Boellmann en Schumann door de strot gejaagd. Volgende week komen andere componisten aan de beurt. Mijn zoon Jan, bedank ik voor de puike foto's.

19 oktober 2007

Kabouters


Soms sta je op en zie je dat kabouters het werk gedaan hebben. Ik noem ze altijd Wipneus en Pim, naar de twee hoofdfiguren uit de eerste boekjes die ik las in de dorpsbib. Nu, ik heb in onze tuin hun woonplaats gevonden. Heel klein startten een paar paddestoelen de weg naar boven. In een opening in de stam van één onzer appelaars, groeiden ze gezwind. Eerst leken het kleine erwten en later kwamen ze als kleine paraplu's open. Hun tedere vacht zet zich af tegen de ruige boomschors. Een mooie eyetrigger in onze hof.

13 oktober 2007

Reizen in de tijd


Om drie uur deed ik een middagdutje en werd wakker om vier uur, dit is de snelste manier om van het ene uur naar het andere te gaan. Dan ben ik me buiten gaan warmen in de late nazomerzon. Ik las de laatste pagina's van 'Het vergeten kind' van Emmanuel Dongala. Daar ondergaat het hoofdpersonage een nog snellere reis: door het overlijden van zijn opa, wordt het puberkind in één flits volwassen.

04 oktober 2007

Bladgewijs

Hebt u dat ook, dat als u een boek leest, u soms onderbroken wordt? De telefoon gaat, de voordeurbel maakt van haar tak of een gezinslid wil uw volle aandacht? U legt het boek terzijde en maakt gebruik van één of andere bladwijzer. Vroeger gebruikte ik een toevallig blaadje of iets van karton, het werd al vlug een versleten reiziger in mijn boek. De laatste tijd gebruik ik van die lederen, zeg maar professionele bladwijzers. Jaren terug kreeg ik er een paar van een vriend. Ze kwamen uit Engeland: een donkergroene en een donkerblauwe. Ze zijn juist lang genoeg zodat ze hun hoofd een centimeter boven de kant van het boek uit kunnen steken. Het zijn haast letterperiscopen. Onderaan dragen ze een rokje, het leder is er op gelijke afstand geknipt. Zo ontstaan er acht of negen reepjes. En ze maken reclame: het één draagt een vers van William Wordsworth, het andere draagt het embleem van de John Taylor Bell Foundry & Museum. Enkele ogenblikken of soms dagen later pik je dan de draad weer op. Toch gebeurt er me iets raars. Als ik zonder nadenken het boek open, dan vinden mijn ogen automatisch de plaats waar ik gestopt was. Als ik teveel zoek, dan gebeurt dit niet direct, dan zit ik verkeerd. Ik moet het zonder wil doen: boek open slaan en beginnen lezen. En waarachtig, ik lees verder waar ik gestopt was. Op het eerste zicht, geloofde ik het niet en probeerde het zaakje uit. Toch klopt het voor 90%...

03 oktober 2007

Encke

Komeet Encke ziet er op dit filmpje uit als een spermatozoïde. Hij verliest echter zijn staart door een felle uitbarsting van zonnewind. Prachtig gewoon...