02 mei 2010

Witte vleugels van honger

Onlangs las ik een artikel in Humo over de Nobelprijswinnares literatuur van 2009, Herta Müller. In de bib vond ik haar 'Ademschommel', een relaas over de Duitse Roemenen die na de 2° Wereldoorlog door de Russen worden meegevoerd. De hoofdfiguur Leo komt terecht in een kamp waar hij 5 jaar dwangarbeid verricht. Haar stijl is poëtisch, verhullend maar zeer efficiënt. Ze geeft aan materiële zaken menselijke eigenschappen, pijn en onderdrukking worden niet omschreven maar aangevoeld. Vooral de honger krijgt veel aandacht en doorheen het boek wordt als het ware ongemerkt de tijd vertraagd. Een sterke schrijfster die geen blad voor de mond houdt.