29 april 2007

Pelicule

Nog nooit werden er zoveel films gemaakt, op het witte doek niet en zeker niet in de huiskamer of door de hobbyist. Goedkope camera's vliegen de winkeldeur uit, niemand is meer veilig, Big Brother is watching you! YouTube is een fenomeen geworden en iedereen kan zich regisseur, acteur wanen. Gisterenavond reden we naar Bornem om de Knock Out Short kortefilmwedstrijd te gaan zien. Onze zoon was er samen met zijn vriend tot in de finale geraakt met hun inzending 'Golflengte 118'. Wij hadden meer volk verwacht en een nattere bedoening. De jury had er een hele kluif aan want soms was het appels met peren vergelijken. Na afloop konden we zonder rode oren naar huis want van een receptie of enige aftertalk was geen sprake. Dus organiseerden we een tête-à-tête in het wegrestaurant te Nazareth. Prachtig om de aanstormende jeugd creatief bezig te zien.

24 april 2007

Nippon


In onze straat en aan onze voordeur, staan Japanse kerselaars. In de vroege lente bloeien ze steeds hevig in een zee van roze bloemenblaadjes. Zo is mijn oprit en wandelpad naar de deur bestrooit met roze tinten, alsook de oude Nissan Wagon. De wind waait die kleurige dotjes overal tussen. Zo voel ik me een bruid op haar levenspad, een bekroonde koningin, een fee.

De Japanse kerselaar
Staat in een neventijd
Een stilleven uit te denken.
Zijn fluwelen haar kruint
De hemel, blauw wordt
Roze. Mijn pad wordt
Tapijt en vertelt een
Traag verhaal, sluit even
De ogen en de wind warrelt
Je naar binnen, de weg
Terug.

23 april 2007

Snail Mail



Met Erfgoeddag werd het oude postgebouw van Ieper nog eens voor het grote publiek opengesteld. Negen kunstenaars namen de handschoen op tegen de verpaupering van het huis. Het trage verval was al lang ingezet: muren tonen een pokdalig aangezicht, het dak geeft de weergoden een doorkijkje. In de laatste decennia zijn we al een paar dozijn keer in leegstand kunst gaan zien. Deze keer was de naam 'Artiestikje' van stal gehaald. Het verval kon wedijveren met de tentoongestelde werken. Het gebouw deed me denken aan de mooie Bathseba die in een brief van David reeds een verloren toekomst voorvoelt.

Traag zet ik een voet
op het brede tapijt
van een verloren briefhoofd.

De vloer is uitgeteld,
de hemel staart blauw
door de ogen van het dak:
het fraaie postgebouw
valt in verfstrepen uiteen;
een mail is reeds verzonden.

15 april 2007

Crypte


Na een avondje strijkstokkengeweld in de Stadsschouwburg van Ieper: een gedecodeerd Kryptoskwartet.

Strijkkwartet

Stokken dansen
Een steekspellen-
Lied. Vier is het
Paswoord tot een
Gestreken web, snaren
Spannen zich
In.

Noten verlaten hun
Geschreven bolster, ze
Zien hun eigen ontpopping,
Gestorven larve.

Uit papier vallen
Eeuwenoude parels, ze

Verrotten in een

Fluisterend oor.

14 april 2007

De G van Haan


Wij, Westvlamingen, bourgondiërs en notoire introverten, hebben een spraakprobleem. Dat is ons ingebakken en dus moeilijk uit te roeien. Daardoor komt het dat bij het voordragen van gedichten of het voorlezen van één of andere tekst, de 'h'- en/of de 'g'-klanken steeds gewisseld worden. Het vraagt een ongewone concentratie om de woorden op een goeie wijze uit te spreken. Zo'n dingen vallen op als er tevens Nederlanders aan het woord komen. Die gorgelen extra, ook een gewoonte die hen in de oven aangeboren is.

To feel or not to feel


'Je pense donc je suis' is een mooie oneliner. Mij vergaat het meer als de titel hierboven. Zoals mijn longen zuurstof nodig hebben, heeft mijn zieltje kunst nodig. Bij het creëren wordt 'Le cerveau' wel gebruikt maar de alleenheerser is het gevoel. Als ik componeer of gedichten schrijf, staat de deur naar de emoties wagenwijd open en worden de ingevingen door de ratio geordend (al is dit soms maar voor 50%). In mijn nopjes voelde ik me dus alweer op de opening van de tentoonstelling 'taal&teken' in de westervleugel van de Lakenhalle. Daar vierde 'Ambrozijn' vzw gisterenavond zijn 25-jarig bestaan. Er werd een link gelegd tussen de vele kunstwerken en evenveel gedichten. Op het werk van Jean Paul Vanhove mocht ik een gedicht voorlezen. Op deze momenten waar het kunstvolle hoogtij viert, is er een positieve vloed aanwezig. Openheid en tolerantie krijgen er alle vrijheid. De ebbe is een mooie beweging. Er is niets aan te doen, ik weet het, na vloed komt ebbe.

11 april 2007

Nomaden

Vertrekken is de afspraak:
'ik ga' en blijven bewegen
is de boodschap, traag maar zeker
loopt een weg voor hun
neus en achterom zien
is moeders mooiste
gebod:

als je maar goed doet.

De afspraak is vertrokken.

09 april 2007

Bubbels


Zoals elk jaar in de vroege lente, krijg ik zonnebubbels. Als de zon warm genoeg schijnt, lees ik een boek op ons terras. Attributen zijn mijn zonnebril en af en toe mijn Matisse-zonnehoed. (A propos, ik trek me geen snars aan van die 'n' die eventueel na 'zonne' moet komen, die nieuwe spelling kan me geen barst schelen). Maar gegarandeerd komen dan 's avonds reeds rode bobbeltjes op de bovenkant van mijn beide handen, op de toppen van mijn beide oren en op mijn nek. Daar heb ik pigmenten te kort. Daar is een witte plek, als een woestijn op het aardoppervlak. Na enkele weken gaat dit gewoon weer weg en keert mijn huid naar zijn oorspronkelijke staat terug. Ter voorkoming heb ik al alles geprobeerd, zalfjes smeren tot wortelen eten: niets helpt. Dus aanvaard ik het maar als een lenteteken, een zonneteken van nieuw leven. Hoe meer ik lees, hoe meer het jeukt. Ondertussen is 'De geliefde van mijn moeder' van Urs Widmer erdoor en gaat de spiegelroman ervan er ook weldra aan geloven.

08 april 2007

Vogelière


Deze morgen was ik al op mijn paasbest wakker omstreeks 5.00. Ik zat waarschijnlijk met de eikoorts. Wat me toch eerst opviel, was het gekwetter van vele vogels. Onze geburen hadden vroeger een grote volière (vogelière in onze kindermond) en dat riep reminiscenties op. Sedert ze enkele jaren terug de grote populieren uit onze straat gevloerd hebben, komen vele vogels hun ochtendtoilet in onze tuin doen. Het hoge gefluit en getsjilp wordt obligaat ondersteund door de misthoorns van de duiven. Die zijn de koekoeksfagotten in het vogelorkest. Toen ik de laddestoors optrok, was het warempel al mist die de klok sloeg en verschoot ik me een bultje toen ik een rare witte vorm ontdekte in de boom van onze nevenwoner. Toen mijn ogen met de afstand gelijk gesteld waren, ontdekte ik de naam van deze dag: Pasen. Er lag een wit ei in de kruin van de appelaar. (Ik had eerder een peer verwacht:). In ongeëvenaarde analogie, legde ik op mijn kousevoeten een dozijn eitjes kriskras in de living. Buiten was het toch maar koud en nat, die eieren zouden toch maar wak en vies worden. (Nu nog wachten tot de kinderen opstaan om hun ontdekkingskreten te horen.)

06 april 2007

Boerejaar


Na de Provinciale Compisitiewedstrijd en de Koorwedstrijd Euprint te Leuven, zit ik nu in de finale van een orgelcompositiewedstrijd te Kampen in Nederland. Er zijn 6 van de 27 inzendingen weerhouden, waaronder mijn '...een vluchtig vuurtje wordt een waardig water...'. Opdracht was een orgelstuk van minder dan 15' te schrijven over de 4 elementen. Op 12 mei mag ik het gaan uitvoeren en dan zien we wel of er één van de 3 prijzen in ons mandje valt. Er schijnt een magnifiek orgel in de Bovenkerk te staan.

Cash Kaai


Gisteren de maidentrip gereden met de nieuwe wagen. Hij heeft vier wielen, een stuur, een rem en een gaspedaal (en nog veel meer, ik moet het bijgeleverd dik boekje nog lezen). Mijn zware voet is wat gemilderd en ik druk nu de gashendel wat minder hard in, want je zit als het ware in een zetel. Alles beweegt geruisloos, geolied, geurt als een parfumwinkel vol nieuwe olielotions en ik houd constant het verbruikerspeil in het oog:) Het is nog wat wennen in de bochten en het schakelen verdient ook nog wat leertijd. Hij oogt mooi in zijn aroma van koffie verkeerd. Enkel de antenne is wat weerbarstig als ik de garage inrijd. Het angeltje streelt op het laatste moment de opgelaten poort. Dat moet nog bekeken worden. In één woord, we zijn content!

03 april 2007

Snuisteren


Het Snuisterboekje is een vaste waarde op de buslijn 58 van Zonnebeke naar Oostende (nemen dus die lijn:). Het boekje staat vol gedichten en streekinformatie. Men vroeg me een gedicht te schrijven over mobiliteit. Vorig jaar plaatste ik er 2 over een mobile. Dit jaar houd ik het traag, Koning Slowmotion . Ik koos voor een rolwagen.

Rolwagen

Mijn wielen scannen
traag
de stenen voor
me, ik
bepaal de
snelheid niet.
De
weg voor me is
een
prikbord aan haltes.

Het landschap is de traagste
film (de scenarist
at
een klaproos). Bochten

maken roekeloos
mijn
hart. In een
zetel zoek
ik geen
rem. Ik stop
van zelf.


Mijn stuur zijn

twee handen
die
ik sprekend
begeleid,
ik wacht
tot ik
mezelf
voorrijd.


Eeuwig gezeten

rijd ik: mijn benen

draaien rad, ze

tollen een dolle
dans
want ze heten
wiel.