26 augustus 2007

Denderend


De Vlaamse Orgeldagen worden om de twee jaar georganiseerd door de vzw Orgel in Vlaanderen. Deze keer viel het de stad Dendermonde te beurt. Ik mocht er een cursus improvisatie geven. Zes leerlingen werden me toevertrouwd en loodste ik door de eerste uren orgelspel zonder partituur. In de namiddag was er de finale van de orgelwedstrijd en zetelde ik in de vijfkoppige jury. Naast het feit dat iedereen won, waren er een paar die boven de rest uitstaken. Na een welverdiend en prachtig avondmaal (er vloeide eens geen Westmalle), vergastte Lieve Van de Rostyne ons nog op een O.-L.-Vrouwconcert. Na de proclamatie was mijn pijp uit en vertrok ik vol orgelklanken richting thuis. Als na elke zware, vermoeiende maar interessante dag, kun je moeilijk de slaap vatten. Opgedane emoties dansen door waakland, deze keer ondersteund door de harteklop van het Hardcore-festival aan de overkant van de stad. Zoals altijd val je dan toch in een welverdiende slaap.

24 augustus 2007

Alden Biesen


Gisteren mocht ik een concert geven in de kerk van de Landcommanderij Alden Biesen. Het recital kaderde in een reeks van 4 Orgelnocturnes met aanverwant klavier (klavechord, klavecimbel, harmonium en ikzelf op synthesizer). Speciaal voor deze nocturne schreef ik 9 Nachtgedichten en improviseerde ik op orgel en electronica. Toen we er in de middag arriveerden, liet ons een hele vriendelijke wachter ons geworden en verkenden we de omgeving. Vooral de rust en de natuur overdonderde ons, de lange dreef naar het apostelHuis, de heerlijke soep en de prachtige gebouwen, het oorlogsmonument linkte ons met de Westhoek (gevallen parochianen te Diksmuide en Lampernisse), de vele karpers in de slotgracht die ons happend voedsel kwamen bedelen en de onbereikbare (want na 18u gesloten) Engelse tuin. Het orgel omarmde mijn inspiratie. Het improviseren was niet direct een opgave, wel de verzorging van de concentratie voor het concert. Erheen rijden, de verkenning van de akoestiek, de kerk, het orgel (toucher, registers) zijn praktische zaken die zich vanzelf oplossen. Het uur voor het optreden is werken, is putten uit ervaring. Vooral de laatste 5 minuten vind ik hard. Ik krijg dan zenuwen, want ik wil dat het allemaal van start gaat. Eens begonnen geraak je al snel in de sfeer van het gebeuren en loopt het geheel op rolletjes.

De dagen die de bomen dragen
zijn mijn tranen tot overwegen.

Ik word week en de stenen

rond mijn bast verkleven

tot een muur van hars.

21 augustus 2007

Musa


Zaterdag laatst kwamen violiste Katalin Telbisz uit Hongarije en organist Frank Heye uit Destelbergen, een concert spelen op het grote Loncke-orgel in de St.-Niklaaskerk van Diksmuide. Een jaar terug had ik speciaal voor dit gebeuren een werk geschreven voor viool en orgel. Daar de man van Kati, Laszlo, een specialist op het gebied van bananen is, gaf ik het stuk de titel 'Musa'. Dit woord klonk muzikaal genoeg. Stel je voor dat je een banaan bent en je weet hoe de muziek klonk.

18 augustus 2007

Ravel


Ik rafel de tijd achterna. Gedurende vakantietijd sta ik ietsje later op, eten we iets na gewoontetijd en dan bekruipt me een wrevelig gevoel, het is niet meer in te halen. Al ben ik nog volop bezig met het lezen van enige boeken, toch bekroop me deze morgen de slang van het verlangen om richting bib te trekken. Ik wou enkel wat inleveren, maar ja, op de planken van de nieuwgeborenen stond alweer wat moois te lonken. Heb dan maar een boekje van hedendaagse filosofische gesprekken en iets over Ravel mee. Het is een klein boekje, dat van Ravel, het gaat over zijn tien laatste (moeilijke) jaren. Ik dacht: dat kan er nog bij, lees ik uit in een fluit. Ik ben er nu haastig aan begonnen (Echenoz zal er blij om zijn), alsof ik op de trommel van de bolero zit mee te hossen en in strak tempo de blaadjes tracht om te draaien. Gisteren deden we Watou aan, we zijn zonder kleerscheuren en regendruppels uit het dorp geraakt. Een leegte beving ons reeds na het Douviehuis. Enkel één ding in de tuin bracht ons soelaas, sluikkunst uit Brussel, het Atomium. Verder was het (k)oude pap. Vooral de conceptuele beeldende kunst deed ons reikhalzen: naar iets beters, iets hartigers, iets fundamentelers. Een zwart gat of beter, die lachende zwarte doos zal me bijblijven: een gecrasht vliegtuig recht op de schuine kerktoren zou nog eens een grap kunnen zijn. Laat ons allen dan maar schuilen in de Kubus, ik krijg er een vierkant hoofd van... Ik zit liever met wat poëzie op de thuisknie, in zetel of tuinstoel, maar dan zeker alleen, en niet met een massa betweters om me heen.

14 augustus 2007

Glas & Go


Op reis gaan vergt altijd wat voorbereiding, en aandacht... Je moet op tijd vertrekken (al gebeurt dat een dag later) en alle richtlijnen van het vliegverkeer respecteren (blikjes drank gaan niet mee). Zo konden we op 9 augustus dan toch met Ryanair te Charleroi naar Glasgow (Prestwick) vliegen. De vlucht verliep vlekkeloos, we waren zelfs te vroeg en namen een gratis trein (met tickets van Ryanair kon men aan halve prijs meerijden...) naar de Schotse hoofdstad. Het Central Station lag daadwerkelijk centraal, te voet pakten we de trip aan naar ons hotel Mc Lays (geen chips gezien, maar elke ochtend hadden we de kans om een 'real scottish breakfast' te verorberen, ik hield het op 'real' maar zonder beans). De stad bulkt van de musea en zeker van de naam Mackintosh. Design was zijn ding en wij keken ernaar. Wat we niet wisten was dat we regelrecht in het wereldkampioenschap 'bagpiping' verzeild waren geraakt. Op Glasgow Green dongen doedelzakgroepen naar de overwinning. Er waren ongeveer 8000 van die zakken in de stad. We hebben dus veel afgewandeld en veel gebusd. Het weder was terrible, dus zochten we shelter in de geschiedenishuizen, die bijna altijd 'free admission' waren. Top of the bill is waarschijnlijk de 'City Chambers', het stadhuis dat opgetrokken is uit alle duurste materialen van de wereld. Yes, the Scots would like to be the best!

06 augustus 2007

Into diaries

De laatste tijd lees ik niets anders dan dagboeken. William Soutar ligt nog op mijn bureau en ik ben alvast begonnen met '365' van Joris Gerits en 'Dagboek 1946-1949' van Max Frisch. Heeft het iets met de tijdsgeest te maken (iedereen blogt nu en wil de eigen tijd vasthouden) of heb ik een allergie opgedaan tegen de alledaagse grootsheid van ons klein bestaan? Of wil ik gewoon het leven vasthouden? Ben ik bang voor iets?
Gisterenavond zat ik onder ons zwevend terras in een zonnestoel te lezen. Een spinnetje kwam naar beneden gezakt aan de hand van één klein, miezerig ragje draad. Dat beestje weet van niets en telt de dagen niet. Alle uren zijn voor haar hetzelfde. Ze beweegt voort op de golven van het dag- en nachtritme. Het heeft geen beslommeringen, het doet wat ze moet doen: webben maken om te overleven. Is ze beter af?

Een spin spant haar web
net voor het slapengaan,

ze weet niet half hoe

laat het is.

04 augustus 2007

Een geslaagd huwelijk


Eergisteren had ik de kans om in een deelgemeente van Ninove een rariteit op de kop te tikken. Een orgelbouwer ging er op pensioen en zijn atelier stond klaar voor leegstand. Eén der laatste overlevenden was een harmonium met twee klavieren, een pedaal en een windmolen. Op zich dus een vreemd en uniek instrument. Met vereende krachten werd het naar Ieper gehaald en uit elkaar genomen (wat veel voeten in de aarde teweeg bracht). Toch staat het nu op het oksaal van de Capucienenkerk na te hijgen. Ik hoop het in de komende maanden speelklaar te krijgen, dankzij de kundige hulp van een naarstige bij. Het instrument is een Henri-Mathisse Balthazar-Florence (slaapt de zwarte koning bij de blanke verpleegster?) en is zeker 100 jaar oud. In oorsprong bestond het zonder pedaal en werd later omgewerkt door de firma Joris. Wanneer de windvoorziening aangekoppeld kan worden, zullen we maar eerst dan horen welke stem deze vogel in zich draagt. Ik hoop op het beste. En als dit zo is, kan ik er de grotere orgelliteratuur op spelen, wat mijn uiteindelijke intentie is.

Groede


Gisterenavond speelde ik met een lieve mezzo-sopraan een concert te Groede. Dit is een klein dorp dat naast Sluis en Cadzand wellicht de vergetelheid in zal gaan. De weg erheen leek me eensgezind verdeeld (een autobaan omhelst door een fietsweg en een tractorstrook). Toch staat er in de statige hallenkerk (die danig vervallen komt te staan en dan toch weer gerestaureerd zal worden), een Kruse-Orgel (het dient ook gerestaureerd). Klein van stuk (een 9-tal registers) maar toch haalbaar voor een concertje. De organisatie bestaat er uit een vriendelijke voorzitter en een aantal dames die de middelbare leeftijd bereikt hebben (meestal op een blonde manier). Vooraf werden we vergast op een waar feestmaal aan koffie en aanverwante koeken. Ik bemerkte er dat optreden een zaak van vertrouwen is. De concertanten geven het beste van zichzelf en dat wordt geheel kwetsbaar en in alle vertrouwen aanvaard en beluisterd door een geïnteresseerd publiek. Het doet er niet toe met hoeveel ze zijn, het maagdenvlies van een recital blijft zo intact...