De tunnel onder het spoor aan het station te Ieper is een ware vuilbak. Elk weekend noteren jongeren er hun ongenoegen op de witte muren. Wat een cultuur, om zomaar de nutsvoorzieningen die toch echt mooi zijn, te vernielen of te beschadigen. Inlevingsvermogen is er niet meer, hun vernielzucht is een prioriteit. Het moet een nachtelijk groepsorgasme zijn: in broad daylight zie ik een enkeling dit niet zomaar doen. Ze maken zichzelf tot wegwerpartikel. Destructief gedrag is een vorm van zwakte, schoonheid maken is zoveel keer moeilijker.
Ik loop al zingend de straat uit en
heb geen oog voor het gedempte licht
dat schreeuwt om aandacht,
de muren passeren me en
ik zeg geen goeiedag,
de straatstenen lopen een eindje
mee en vergeten te ademen,
de lucht zucht een klaaglied.
