31 maart 2007

Slapen?? Nee toch!


Morgen bestaat het e-zine Het HemelBed 8 jaar!! Proficiat! We doen gewoon voort.

30 maart 2007

Beetje reclame


Op 4 mei om 20u wordt een werk van me gecreëerd voor altfluit en harmonium. Dit traporgel werd vroeger 'l'orgue des pauvres' genoemd. Het stond in kapellen en huiskamers ter vervanging van zijn grotere broer. Er zijn miljoenen van deze blaaspiano's gemaakt. Maar na de 2° Wereldoorlog viel de productie genadeloos stil. Ik houd enorm van de intieme klank van deze instrumenten, er is er ook geen één identiek. Jaren terug kon ik een heel kleintje (1manuaal & 1 register) op de kop tikken, dat juist in de koffer van mijn wagen past. Het is een echt juweeltje, een dame met zoetgevooisde stem. Met Ilse Vromans speel ik in de Maloulaan 3 te Ieper 'La Fée du Vent', een werk oorspronkelijk voor altfluit en orgel (deze versie klinkt voor de eerste keer te Esen op 16/06). Mijn vrouw ontwierp er een kunstwerk in witte klei bij. De tentoonstelling wil de klas keramiek van de SABK te Ieper in het daglicht stellen.

De windfee

De windfee
blaast
zich eeuwig,
haar
bries wordt

een harem breed.


Ze trekt aan

een witte krulwilg,
armen wiegen
de
hemel bloot,
haar kind wordt
een harp
aan
zoetgevooisde
stemmen,
de bomen walsen
zich kaal.

Ze waagt zich
eeuwig jong.

26 maart 2007

Boon


Ik houd zo ontzettend van gemalen proza. Je vindt die in poëzie, films, allegorieën, metaforen en dies meer. Vooral in kunst die uit het Oostblok komt. Daar verstaan ze zeker de truc om iets versluierd duidelijk te maken. Misschien is het daarom dat ik zo van koffie houd. (Ondertussen lees ik bij een warme kop, het boekje van Hanna Krall: 'Daar is geen rivier meer'.) Macaber...

25 maart 2007

Pijn


'Hel moet' schoot het door mijn hoofd, toen ik begon aan het boek van Helmut Krausser. Het lezen deed me geen pijn aan de oren, wel deed het me denken en zoeken. Naar structuur, gelijkenissen, gevoelens, menselijke patronen. Ik had vroeger reeds zijn 'Melodieën' beluisterd, maar ik ben er niet heler vandaan gekomen. Het boekje trok me wel aan. Misschien lees ik zijn 'Thanatos' wel nog eens.

Ik zie een flitsend
blad mijn huid
naderen - vlees
snijdt goed -
druppels ontvluchten
een oase: gespleten
woestijn.

24 maart 2007

?

27 = 1
4 = 0
2 = 3

18 maart 2007

De kat koerst


Een sirene wekte mijn
middagdutje dood
de eerste wagens
passeerden de renners
ook en de laatste was
een groene vlag
wie waren dat? die
gekleurde mannekes
op hun flitsende fiets
en gapende helmen?

Wind

Men zegt dat wind onzichtbaar is, want het is gewoon een verplaatsing van lucht. Deze is dus enkel te zien door de dingen die het voort beweegt: bomen, bladeren, grassprietjes... Maar als hij heel snel voort vliedt, hoor je hem ook. Een windharp werkt op dit principe (Aeolus is zijn naam). Hij huilt, zegt de volksmond (Spoken?). Maar deze nacht was het alsof het varkensbiggen waren die over de dakrand vlogen. De nok waande zich een slagersmes.

In een camera obscura
(wat een droom dan toch wel is)
hoor ik iets van licht
(dat toch iets meer dan leegte lijkt).

Ontastbaar voel ik
biggen vliegen, kreten
snijden beelden op
een flikkerend netvlies.
(Een patroon doopt de
wind tot tekenaar).

Bij het ontwaken
valt de zwarte doos
in duigen: op het laken
blijft nat trillend een foto
achter.

15 maart 2007

La Nuit Voilée


Meestal slapen we 's nachts en zien we niet dat de nacht gesluierd is. Maar juist, de meeste dingen zijn gesluierd, want wie zei dat nu weer dat alles wat we zien een illusie is? Voor de Nocturne (een orgelconcert te Alden-Biesen op 23/08) schreef ik onlangs 9 nachtgedichten (in zwarte inkt en op een zwart blad:). Op deze woordkunstwerkjes zal ik die avond improviseren op het daar voorhanden zijnde orgel en mijn elektronisch labo: de Fantom-S van Roland.

12 maart 2007

Laatste zin


Boeken hebben soms korte hoofdstukken. Ze versnipperen in het begin het verhaal om het dan op het einde te laten samenvallen in één slotgebeurtenis. Elke laatste zin van zo'n hoofdstuk, is meestal ontluikend, ontluisterend, verrassend of draait de ganse denklijn binnenste buiten. Zo'n boek is 'De brand van Istanbul' van Jason Goodwin. Ik ben eraan bezig en het houdt een lezer wakker. De tweebladzijdenhoofdstukken zijn uitermate informatief (Turkije, Sultan, de janitsaren passeren voor het geschiedkundig geestesoog) en bezitten telkenmale een slotzin vol epo.

De Janitsaar

Ik doe niets
dan vechten voor,
met of tegen
een slapende Sultan
of mezelf, een
serenade op zwarte
ketels is mijn
voorspel, een
dodelijke stilte
lijkt een slingerende
terminus onder de
plataan.

Formaties


Als men 's ochtends opstaat, doolt men veelal nog enkele momenten in het Grote Wakenland. Aan de ontbijttafel droomt de nacht nog even door en ben je eigenlijk dicht bij de bron, die inspiratie heet. Zo zag ik vandaag plots dat een welbepaalde formatie op onze tafel, onafscheidelijk is. Hoe, waar en wanneer die combinatie geboren werd, is onduidelijk. Wel staat als een paal boven water, dat ze bestaat en een hechte familie vormt. Het is een trio, een troika, een ménage à trois... Onhoudbaar zou het zijn ze niet alle drie samen op tafel te zetten of weer op te bergen in de kast. Het komt niet in ons hoofd op ze anders te plaatsen. Zonder sluikreclame te willen maken, gaat het hier over alledaagse dingen als een gele dakdoos met peperkoek, een lachende smeerkaas en het blauwe vierkant met speculoos. Ze zijn met onzichtbare draden met elkaar verenigd, een heilige drievuldigheid.

08 maart 2007

Female


Dag van de Vrouw

De vrouw is een pauw
zonder veren, ze zoekt
naar het keren van de
maan en de man staat
arm in arm met gebalde
vuisten in een verdwaasde omgang
(vind die en je wordt gezocht).

In een verzonnen blik verraadt
de liefde op het eerste zicht
een
laatste plicht.

De vrouw
is een pauw zonder
kleren, de veren blokkeren
enkel het geschilderde gezicht,
ze laat zich zien
in een ander licht
.

04 maart 2007

Bad art

'De gustibus non est disputandum'... Maar soms kan het de spuigaten uitlopen. Voor mij mag het bootje zinken. In het virtuele Museum of Bad Art, is alle moois te bezichtigen. Als organist kon ik hiermee wat oneindige inspiratie opdoen. Lady Inspiration wendde even de ogen af... en even wisselde de muziek van kleedje.

Knipoog


Was een druk weekend. Het startte met een avond georganiseerd door de Rotary Club Ieper rond orgaandonatie. Elke Belg is bij wet donor, maar als het erop aan komt, beslist de naaste familie nog steeds. Zo is er een stijgend tekort aan nieren, levers, harten etc. Publiekstrekker van de te lange avond was Jan Hoet. Hij was beter thuis gebleven want wat uit zijn mond kwam, waren luchtbellen. Zaterdag kwam Thé Lau met zijn intieme teksten op strijkkwartet, piano en gitaar de Lakenhalle vullen. Thé was zot van strijken, tangoïsmen, vrouwelijk schoon (want elke instrumentalist was een dame, uitgezonderd de vrouwelijke pianist zonder rok) en rauwe, onverstaanbare woordgebaren. Overgevoelig thema was de dood. Na een nachtelijke knipoog van de maan, deden we de abelen van Abele aan. Tussen deze statige bomen ontwaarden we de schilderijen van Reniere en Depla, de naakte heren van Jonkheere en een enthousiaste galerijhouder. Bij thuiskomst won Tom de bonen te Kuurne.

Zijn ellebogen
zijn handen,
zijn
rug is een
hoofd
vol kadavers
gespuwde woorden.

Lauw voelt zijn

gitaar aan zwepende

strijkstokken geplukte
hazewinden, rauw

knalt zijn keel

de stenen ver.


(Een celliste zocht

haar zacht zoenende

mond in de haren
van zijn hand.)

01 maart 2007

Motet


Componeren is één van mijn lievelingsbezigheden. Soms is het labeur, maar door de band genomen is het zalig. Te weten dat de noten die je nu opschrijft binnen ettelijke maanden uitgevoerd zullen worden, daar doen we het voor (de extase van de creatie). Zo bereikte me laatst de mare dat drie van mijn motetten voor koor, gecomponeerd voor de finale van de Euprint compositiewedstrijd, genomineerd waren. Dit betekent een zekerheid op een professionele uitvoering, een cd-opname + uitgave. Dit heugelijke bericht was als champagne in de maag, het borrelde. Vandaag lagen de drukproeven in de bus: het werk effectief in uitgave zien, beneemt me de adem.

Een gezongen woord
waait noten tussen
balken, een ezel
klampt zich aan zijn
strepen vast.