23 december 2009

Oude koeien

Na het lezen van 'Don Quichotte' ben ik op zoek gegaan naar nog meer oude boeken. 'Decamerone' van Boccaccio is reeds gelezen en nu is het de beurt aan een Spaanse schelmenroman 'Lazarillo de Tormes'. De laatste tijd zit ik wat vast aan de 'verleden tijd'. Voor een opnamesessie in het Talbot House te Poperinge ben ik enkele Musichall-liederen aan het bewerken. Soms wordt er wat smalend gesproken over deze chansons. Ze zouden oubollig en compositorisch te gemakkelijke muziek zijn. Ik moet zeggen dat die partituren heel goed in elkaar zitten en dat ze voortreffelijk de tijd overleefd hebben.

07 december 2009

Windmolens

Na een tijdje de boeken van Nicci French ter hand genomen te hebben, ben ik ze even beu. Een aanverwante schrijfster is Denise Mina. 'Verstoten' is de titel van een detective met psychologische gronden die zich afspeelt te Glasgow met vertakkingen in Londen. Spijts de goede kritieken leest dit boek wat stroef. Ondertussen is een grote klassieker mijn pad gekruist: 'Don Quichotte' van Cervantes. Het is zoals met alle grote historische titels: we kennen ze maar hebben ze nog nooit gelezen. Het verhaal is grappig en doet eigentijds aan. Het werd geschreven in 1605 en is nog steeds te lezen...

03 november 2009

Even thuis ertussen uit

Na een drukke tijd op school is het even uitblazen. Ons kleinkind is op bezoek, dus weten we op ander gebied weer wat doen. In de bib heb ik toch nog enkele boeken gevonden van Nicci French. Die gaan in de komende dagen verorberd worden. Ook heb ik reeds enkele nieuwe cd's beluisterd en besproken voor het tijdschrift 'Ambrozijn'. Twee schijven met orgelwerk op nieuw gerestuareerde instrumenten en een opname van drie gitaarconcerti door Wim Brioen. Na de eerste twee delen van 'Griffioen' voor viool en piano enkele weken geleden te hebben gecomponeerd, heb ik in het afgelopen weekend ook het derde deel getoonzet. Het stuk werd opgedragen aan twee jonge fervente muzikanten en leerlingen H3 aan de Poperingse academie. Delen zijn: 1/ The Body of a Lion 2/ The Ears of a Horse 3/ The Wings of an Eagle.

21 oktober 2009

Pa rijst

Dit weekend waren we voor de eerste keer in Parijs... Een stapje uit in het kader van ons 25 huwelijksjaar. Ons hotel (Timhotel) lag recht op Montmartre. Place du Tertre binnen handbereik (al is het artistieke eruit en staan er tientallen nepkunstenaars te goochelen om je gezicht op het papier te krijgen). Eén wilde me voorwaar uit een blad papier knippen: 'une minute' was zijn devies.
Het centrum is wijds en vrijgevig aan ruimte, water, lucht. Eenheid komt je tegemoet vanuit de gevels van de prachtige gebouwen. Te voet van de Concorde naar de Eiffeltoren... de Seine aan onze rechterkant. De Eiffel is metaal ten top. Adembenemend elegant. De metro was een soelaas voor onze vermoeide benen. Tube in, tube uit. En volk, volk... De Sainte Chapelle en de Notre-Dame gedaan en nog enkele kerken. Opvallend strakke en weinig versierde orgelfronten in kolossale kerken: mooie akoestieken. Op Père-Lachaisse graven gezocht en gevonden: Gretry, Pleyel, Erard, Chopin (bedolven onder de bloemen), Delacroix, Oscar Wilde, Edith Piaf (met wat minder bloemenpracht) en nog zoveel andere. Even Rossini gezocht en toch niet gevonden. Zal voor een volgende keer zijn. Met de wagen waren we er in minder dan drie uur, tot recht in het centrum. Op zondag is parkeren er gratis maar op de weekdagen duurt een rustplaats voor onze vierwieler hoogstens twee uur. Volgende keer eens met de tgv proberen. Op de terugweg Arras aangedaan en getroffen geworden door de pracht en eenvoud van de oude markt: Vlaanderen ten top...

30 september 2009

Van oud naar nieuw

Tijdens de oktobermaand leg ik al mijn partituren (orgel, beiaard) terug in de kast en haal er nieuwe uit. Op zoek gaan wat mijn repertoire voor volgend jaar wordt, is heel erg leuk. Al een tijdje wist ik dat de Symfonie (in 7 delen) van Walter Devoldere er bij zou zijn (op de website zoek je via 'componist' naar wat info over deze Ieperse componist). In één van de concerten van de Orgelkring 'Organum Yprense' vzw wil ik deze immense partituur creëren op het Anneessensorgel van de Ieperse kathedraal. Verder kan ik op zoek gaan naar wat literatuur om het programma van de inspeling van het Bertinusorgel te Poperinge te vormen. Zoals elk jaar zal er wat Bach bij zijn en muziek uit verschillende stijlperiodes.

11 september 2009

Kleine wereld...

Het orgelwereldje in Vlaanderen is klein, dat van Ieper warempel nog veel kleiner. Toch vond de kerkfabriek van de kathedraal er niets beters op dan op dezelfde datum als het laatste concert van Orgelkring 'Organum Yprense' vzw (dat elk jaar op dezelfde vrijdag valt) de inspeling van het heropgerichte St.-Niklaasorgel te laten doorgaan. Het gebeurt wel op 1 uur voor het concert in de St.-Pieterskerk... Toeval of niet, maar ik vind dit toch wel grof. De orgelconcerten te Ieper gaan reeds 13 jaar door op dezelfde tijdstippen in het jaar en de data verschijnen in vele publicaties en toch kan men daar geen rekening mee houden. Ikzelf als organist was heel graag op deze inspeling geweest, nu ga ik er niet naartoe. Het schijnt zelf nog niet zeker wie de organist zal zijn die het orgel inspeelt. Ik hoor alleen dat er veel koormuziek ten gehore zal gebracht worden en dat het orgel op het tweede plan komt te staan. De uitnodiging heeft me alvast niet veel wijzer gemaakt.

23 augustus 2009

Fijn gevoel

Het concert van zaterdag laatst te Houthulst was een succes. Samen met saxofonist Thomas Van Gelder konden we het publiek boeien met werk van o.a. Bach, Marcello en Händel. Vooral het bespelen van het grote kistorgel was een waar genoegen. Het ambachtelijke vervaardigde instrument is een waar juweeltje. De arrangementen van twee Schüblerchoräle voor sax en orgel vielen bij de luisteraars in de smaak. Ook wat hedendaags werk (Solimosi en Vermulst) werd positief ontvangen.

Mc Court

Weeral een schrijver die me meer dan één boek doet lezen. Zijn bestseller, 'De as van mijn moeder' las ik niet. Wel 'Meester' en 'De nieuwe wereld'. In beide boeken schrijft Frank over zichzelf en zijn wedervaren als leraar aan verschillende scholen in New York. Hij propageert er een beetje zijn non-conformistische stijl om alles van moet in de lessen naast zich neer te leggen en op zijn manier (in respect met wat de leerlingen vooral willen) les te geven. Het zijn boeken die onbekommerd de lezer tonen zoals hij is en denkt. Het is vooral niet verbloemend, ook wat zijn familie betreft. Hij overleed in juli van dit jaar.

Rommel

In het IFF te Ieper is er steeds in het midden van het gebouw een kunstenaar te gast die zich te goed mag doen aan het uitbeelden van zijn of haar oorlogsgevoel. Deze keer is het Camiel Van Breedam die ook de ruimte onder het museum tot zijn beschikking kreeg. Het is iemand die houdt van rommel: hij geeft de gevonden attributen een nieuwe betekenisvolle plaats. Het is echt heel goed gedaan. De kunstwerken doen je vooral nadenken: waar heb ik dat artefact nog gezien, welke functie had het dan ook al weer? Maar de assemblages zijn ook niet vrijblijvend en zijn wonderwel in elkaar geknutseld. Nergens is een nagel, vijs of lijmnaad te zien. Ook zijn de muren in een mooie rode tint geverfd zodat de kunstwerken heel goed tot hun recht komen. Het oude tot ter dood veroordeelde nutteloze komt, door het een nieuwe plaats te geven, weer tot leven, een ander leven.

19 augustus 2009

Van 't een naar 't ander

Tijdens deze vakantie ben ik vele malen op concertreis geweest: Arles-sur-Tech (daar kon ik in de abdij een mooi Frans-barok orgel beroeren), Vlissingen, Middelburg (beiaard op de Lange Jan met veel zeewind), Rhenen (rijzige kolos aan de Rijn met een prachtig gerestaureerd klavier en mooie klokken), Sankt Peter (barokke abdij met klokken die 's nachts elk kwartier weten hoe laat het is) en straks (zaterdag om 20u) in het Verzorgingstehuis Cassiers te Houthulst. Daar speel ik een concert met saxofonist Thomas Van Gelder. Het orgel is een fameus huisinstrument met 2 klavieren en pedaal van orgelbouwer Deblieck.

23 juli 2009

Kiezen is verliezen

Bij elke keuze heb je meestal twee mogelijkheden: ja of nee, ik doe het of niet, naar links of naar rechts... Bij het kiezen heb je maar één mogelijkheid, je kunt niet even zeggen 'misschien'... Je krijgt het gevoel dat je 50% verliest. Je kunt het ook anders zien: je gaat voluit voor de ingeslagen weg. In het begin van boeken van Nicci French (juist, ik ben ervoor gevallen:) voel ik steeds dat het ganse verhaal start vanuit een verkeerde keuze van de hoofdfiguur. Ik zou zeker in haar (het zijn meestal dames) geval niet kiezen voor bepaalde keuzes waarbij ze op termijn fysiek of mentaal belaagd kan/zal worden. Maar daar gaat het juist om in deze psychologische thrillers. Door deze keuzes te nemen start onomkeerbaar een proces dat niet meer te stoppen valt, de spanning gaat omhoog en groeit tot een punt waarop een allerlaatste keer gekozen dient te worden... Nu is 'De rode kamer' aan de beurt.

20 juli 2009

Nieuwe bib

In deze mooie weken vakantie krijg ik weer wat tijd om boeken te lezen. Het werd ook eens langzamerhand de tijd om de nieuwe Ieperse bib te bezoeken. Mijn visite was van korte duur: het was er zo warm (op de 2° verdieping was het record de mensentemperatuur...) dat ik vlug twee boeken meegriste en snel mijn biezen pakte. Jammer, want het gebouw oogt van binnen heel mooi, het heeft veel plaats en een moderne look. Misschien kom ik eens terug als het wintert. 'De komst van Joachim Stiller' van Hubert Lampo was toevallig het eerste boek dat ik in handen kreeg. Het tweede was van het schrijversduo Nicci French: 'Verborgen glimlach'. Ooit heb ik in een ver verleden de verfilming gezien van het boek over Stiller. Ik wist nog ongeveer waarover het ging, toch interesseerde me het boek omwille van de magisch-realistische stijl van de schrijver. Het leest wat traag door de ellenlange zinnen die Lampo produceert. Anders heeft het boek de tijd goed doorstaan. De psychologische roman 'Secret smile' heb ik zonder te weten in een versie voor slechtzienden meegenomen. Raar doet het als je de grote letters op de pagina's leest: je wordt er haast dronken van. Het gaat ook niet sneller, het is haast letters eten. Maar het verhaal begint goed en dat is het belangrijkste.

10 juli 2009

Open plaats in het bos

In de kerk van Lo gaat er de ganse vakantie een tentoonstelling door rond het kruis. Van een vriend-kunstenaar-exposant wisten we dat de kerk er alle dagen open zou zijn tussen 14u en 17u. Daar aangekomen was de deur pot dicht. De hoop zinkt je natuurlijk direct in de schoenen. Een geluk dat ik bepaalde mensen in het kleine stadje ken die me verder konden helpen. Al vlug kwam een gezette dame de deur openen en konden we de mooie kerk binnen. Tussen fraai liturgische kunstwerken stonden hier en daar de bedoelde kunstwerken opgesteld: alles zeer bescheiden en oprecht. Onze vriend-kunstenaar-exposant had ons in de afgelopen maanden om een plankje hout gevraagd. Hij zou al die kleinoden verwerken in een artefact. Zijn opzet is bij ons in gunstige aarde gevallen.

Van alle klokken thuis

De afgelopen week mocht ik op de grootste beiaard van het land (Romboutstoren te Mechelen) concerteren. Het is van het einde van mijn studententijd dat ik er nog kwam. Een beklimming van 450 trappen leidt je naar de cabine. Er is nog niet veel veranderd, enkel de elektronische bediening van het automatisch spel is er verdwenen. De oude trommel die de oude beiaard bedient, loopt weer gesmeerd en de rammel die elke 7.5 minuten een stukje speelt, weerklinkt weer van op de oude klokken waar Jef Denyn nog op speelde. De dag erop kon ik te Laren (in Noord-Brabant te Nederland) nog een concert spelen. Daar hangen de klokken in een kleine kerktoren laag bij de grond. Het contrast kon niet groter zijn: het 40-ton zware instrument te Mechelen en het kleine spel te Laren. Toch kon ik op beide plaatsen ongeveer hetzelfde porgramma tot klinken brengen. Volgende week speel ik een orgelconcert in de Abbaye St.-Marie te Arles sur Tech. Oude renaissance- en barokmuziek staat er op het programma. Ondertussen bracht ik een bezoek aan het nieuwe hybride-orgel te Westouter. Ik mag het op 25 september inspelen. De verbinding tussen een oud pijporgel en een nieuw elektronisch orgel beviel me wel. De klankkleuren van beide orgels (die bedient worden via eenzelfde klavier dat me toch nog wat te zwaar over kwam) mengen zich goed met elkaar. Hiernaast nog een foto van op mijn Rembrandt thuis, illustratie bij het vorig artikel waar de foto's aan de muur me maar na een paar dagen waren opgevallen... (muziek spelen vergt dus wel deglijk concentratie:).

30 juni 2009

De magische kracht van kunst

Na een maand van intens jureren (ik zat alle examens instrument voor op school), valt alles wat stil(ler). Het HemelBed (het blogje rond kunst in de Westhoek) leg ik vanaf nu helemaal stil. Hier zal ik sporadisch op de ingeslagen weg verder doen. Kunst heeft me reeds lang bezig gehouden: vanaf het prille begin was dit steevast muziek, vanaf mijn 20° ook de andere disciplines. Negen jaar lang stond ik in voor de artikeltjes van het HemelBed. Maar kunst is soms ook onzichtbaar en soms magisch. Ik lees ondertussen wat verhalen van Hubert Lampo, een magisch-realist. Mijn vrouw, Martine, volgt les ceramiek en andere zaken aan de Ieperse kunstacademie en heeft aan de muur waar mijn studeerorgel staat, wat bewerkte foto's opgehangen. Het duurde anderhalve dag (tijdens mijn 2° oefensessie dus) tot ik plots gewaar werd (tijdens het spelen) dat er aan de muur iets veranderd was. De mens is een gewoontedier en ziet niet altijd alles. Zijn we niet altijd geconcentreerd op wat we willen zien (of horen)?

18 mei 2009

Dorst

Na een heel langzaam boek van Chaja Polak te hebben gelezen, ben ik nu weer toe aan twee romans van Kader Abdolah. Die lezen in tegenstelling tot dat van Chaja als een sneltrein. Eén daarvan is 'De reis van de lege flessen', het verhaal handelt over zijn aankomen en wennen in en aan het Nederland van enkele tientallen jaren terug. Heel interessant bij deze schrijver zijn steeds de wendingen op het einde van elk deeltje in een hoofdstuk. Die zijn als open deuren naar wat denk- en voelwerk. Er zouden meer van dat slag schrijvers mogen zijn. Het moet niet allemaal 'godverdoms' zijn. Ik heb dat bekroonde boek van Dimitri na enkele bladzijden opzij gelegd. Ik wou niet in enkele uren door de menselijke geschiedenis geramd worden.

20 april 2009

Om muren

Af en toe lees ik eens de krant (De Standaard) in het echt en niet online. Dit gebeurt meestal in het weekend en dan worden de verschillende delen (want dat exemplaar bestaat uit vele onderdelen) over de dagen van de week verspreid. Vandaag viel mijn oog op een artikel over moderne afzondering. Mensen zoeken plaatsen op die ommuurd worden door prikkeldraad, zijn dus bang en gaan apart wonen. De Engelse taal heeft daar een woord voor: 'gated community'. In Zuid-Afrika, Amerika en Dubai komen zo ganse stadsgedeeltes onder constante controle te staan. Charlotte Lybeer maakte er fotoreportages over.

Gated community

Gelukkig leven we

Allemaal in

Een gele onderzeeër,

De plaatsen zijn wel

Beperkt, haringen willen

Geen ton maar boter

Bij de vis.


Het

Virtuele woord voor

‘poort’ is ‘poort’ en

Meestal staat ze

Wagenwijd open

In het woordenboek

Van een averechts

Getto.

16 april 2009

Tussen klokken

Vandaag voor de eerste keer als stadsbeiaardier de toren beklommen van de Sint-Bertinuskerk te Poperigne. Mijn wapens waren 4 sleutels aan een houten klokje als sleutelhanger. Mijn zoon Jan was mee om enkele foto's te schieten. De klokkenkamer is ruim genoeg maar er was te weinig licht (te veel regenwolken). Buiten onder de klokken was er meer licht maar minder ruimte. Je moet je er klein maken tussen alle draden en verbindingen. Toch is het er knus tussen die bronzen monden die door hun zwaarte rust uitstralen (4380 kg in totaal). Op de klim de trappen geteld: 204 stuks. Tijdens het verlaten van de kerk zijn we nog even gaan piepen bij de orgelbouwers van firma Schumacher uit Eupen die het gerstaureerde orgel aan het opzetten zijn. Hun taaltje is een amalgaam van Duits en Frans, erg sappig. Het wordt een kolos met voorwaar een 32-voets register in de dispositie. Het instrument zal op het einde van dit jaar terug kunnen spelen na een inactiviteit van meer dan 15 jaar.

12 april 2009

Hoppeklokken

Na het overlijden van beiaardier Aimé Lombaert vorig jaar, kwam de plaats op de beiaard in de Poperingse Sint-Bertinustoren vrij. Door het stadsbestuur werd een examen uitgeschreven (waarvoor ik een nieuwe compositie voor carillon componeerde: Variaties op het hoppelied 'Als wij de schoenen tatsen') en uit drie kandidaten werd ik als beste optie uitgekozen. Samen met Geert Stubbe ben ik al beiaardier te Ieper maar om een eigen toren te 'bezitten' (zo noemt men dat in de klokkenwereld), geeft dat toch wel een apart gevoel. Fier en trots ben ik dus dat ik de titel van Poperingse stadsbeiaardier mag voeren. Al ras maakte ik reeds een kleine website rond het instrument. In de komende weken en maanden wordt die nog wel aangevuld.

Beschaamd

Een klein boekje is me gratis via het Boekenfestijn van enkele weken terug te Kortrijk in de schoot gevallen. In die grote hal lagen die boeken die met een bon te krijgen waren, in een verre hoek. De keuze liet ik bij mijn vrouw die daar een beter oog voor heeft. Soms is een cover nietszeggend maar deze viel op door haar onopvallendheid. Het item op de voorpagina is een foto van een bronzen of stenen beeld. Het stelt een vrouw voor die haar kapsel schikt. Het gelaat is wat verborgen maar toch merk je in de gestolde blik een soort geconcentreerde gelatenheid voor de dingen op. Op haar kleed ontwaar je met moeite wat runen, gekraste tekens, uit de dierenriem? Het boekje is van Chaja Polak en het heet 'Stenen halzen'. Het handelt over het verwerkingsproces (wellicht ook van de schrijfster zelf) van opgelopen wonden in Duitse concentratiekampen. Het verhaal wordt degelijk en zeer compositorisch verdeelt over een viertal vrouwen. Prachtig hoe elke zin bijna poëzie lijkt. Het dient geheel kalm en traag gelezen te worden. Na enkele maanden afwezigheid in de bib, ben ik op zoek gegaan naar meer van haar.

21 maart 2009

Nieuw instrument en co

Enkele weken terug kon ik melden dat een nieuw instrument op komst was. Wel, het is er nu. Het Johannusorgel staat op dezelfde plaats waar mijn vorig exemplaar stond. Toch heeft het wat meer plaats nodig. Het corpus is wat groter en er staan nu 2 externe boxen naast. Het wordt een hele opdracht om het helemaal te leren kennen en om alle 48 registers die nogmaals in 3 verschillende orgeltypes passen, te leren onderscheiden. Na enkele maanden komt Stefaan Delobelle van het Kortrijkse orgelhuis nog eens langs om mijn intonatiewensen aan te brengen. Elke vrije minuut breng ik erop door. Mijn concertrepertoire voor dit jaar zal zeker goed geoefend raken. Deze middag nog hadden we samen met het danskoppel (Lonkce - Isbeau) voor het eerste concert van onze orgelkring, een repetitie in de kathedraal. Het deed me plezier weer eens op dat grote orgel te kunnen spelen. Ook bezochten we het barokorgel op de zolder van de sacristieën dat Stefaan Loncke en zijn vader aan het opzetten zijn. Het wordt een mooi instrument met een stevige intonatie. Daar houd ik van. Hetgeen ik van het oude instrument dat jaren terug in de Ieperse St.-Niklaaskerk stond, nog weet, verbleekt bij wat het nu zal worden. Deze week was zeker een muziekweek. Op donderdag had ik nog een klein praktijkexamen voor de aanstelling van een nieuwe beiaardier van de stad Poperinge. De beiaard hangt er in de St.-Bertinuskerk van waaruit je een mooi zicht hebt over de stad. Moge de beste winnen... Tevens ontving ik wat partituren van oud-Poperingnaar Ghislain Pouseele (zie foto). De voorstelling van de jaarlijkse beiaardbrochure gaat door te Harelbeke en ik wil er een compositie brengen van de ex-carillonneur van de Leiestad. Wellicht valt mijn oog op een Fughetta over het volkslied 'Een uil die op de peereboom zat'.

Leesvoer

Na enkele maanden van non-activiteit ben ik toch weer aan het lezen geraakt. In 'De stille revolutie van Mary' voor Geert Van Maele wordt het Brugge van rond 1800 in beeld gebracht. Een Engelse non ontpopt er zich tot burgervrouw met moderne ideeën. Haar emotioneel leven krijgt het hard te verduren als ze niet kan kiezen tussen verschillende manspersonen. Het ganse verhaal speelt zich af in de naweeën van de Franse Revolutie. Ik had al snel weer de leessmaak te pakken en nu wordt een boekje (Portretten en een oude droom) van Kader Abdolah verorberd. Deze Iranees die momenteel in Nederland woont, is een zeer poëtisch schrijver. Het boek beschrijft zich als een droom in de werkelijkheid (of omgekeerd). Vele personages lopen door elkaar of hebben een dubbele bodem. Het relaas van een reis naar Zuid-Afrika moet traag gelezen worden. Naar binnen schrokken doet deze roman vooral oneer aan.

15 maart 2009

November in maart

En toch
lig ik daar

ooit, daar
op die baar,
als na lang misbaar,

mijn huid zichzelf
versleet.


Waar na die

ene tel (die

alleen voor mij
de laatste wordt)

het vlees even

het leven vergat,

en voor even maar
de
verkeerde weg
op gleed.


Een gevallen blad

verschrompelt
steeds.

01 maart 2009

Thicebuse

De laatste weken kwam mijn jeugd onverwacht om de hoek kijken. Zoon Jan moest als opdracht voor zijn opleiding fotografie een groep mensen volgen in één of andere activiteit. Hij koos ervoor om een paar repetities bij te wonen van de Koninklijke Harmonie de Vijverzonen uit Dikkebus. Dit was namelijk het muziekkorps waar ik als kleine bengel mijn eerste noten leerde lezen en spelen. Dat gebeurde in de keuken van meester Vandamme met het lied 'Ozewiezewo'. Mijn kleine cornetje bestaat al lang niet meer (het eindigde aan de muur van het café 'Het Hoekske' waar men toen repeteerde) maar toch voelt het aan alsof het gisteren nog aan mijn lippen stond. Op de website van de harmonie vond ik al snel foto's uit de jaren '70. Op enkele sta ik er al piepkleine snotter mee te marcheren en herken ik tal van medemuzikanten uit die tijd. Toen ik twaalf jaar oud werd, kwam voorzitter Schouteten met het plan aanzetten om de jongeren naar de muziekschool van Ieper over en weer te rijden. Een briljant idee om de fanfare een jeugdig elan te geven en in een blijvende toevoer van jonge muzikanten te voorzien. Ook was dit het begin van mijn muzikale carrière...

23 februari 2009

Compagnons de route

Nu de uitnodigingen voor beiaard- en orgelconcerten weer binnen lopen doe ik niets liever dan programma's maken. rondneuzen in mijn muziekbib is één van mijn liefhebberijen. Stukken die ik graag speel of die al enkele jaren op het verlanglijstje staan, worden dan op de standaard geplaatst. Zeer zelden neem ik een partituur die ik reeds gespeeld heb. Elk werk moet goed zitten, in vingers en in oren. Na enkele weken oefenen worden deze klankcreaturen vrienden. Ik hoor ze overal: op fietstocht, wandeling of in de auto. Zo zijn dit jaar weer componisten als Händel, Haydn, Guilmant, Vierne, Bach, Grunenwald, Mendelssohn, Borowski, Alain, Gilson, Blomme, Van den Gheyn en nog zoveel anderen, metgezellen van het oor.

05 februari 2009

Ludospace

Ik heb altijd al geweten dat ik wat ruimte nodig had maar dat het werkelijk tot een woord zou komen, slaat me nu wel met wat verstomming. Ik vond de term tussen de 10 woorden die het gaan maken in 2009. 'Twitteraar' of '360-gradencontract' verstond ik na een eerste lezing wel. De betekenis raden van 'Ludospace' was dan wel even gissen. Op Wikipedia bleek het een auto te zijn (spijtig) met wat meer ruimte dan anders. Ik heb er al veel zien rond rijden, toch denk ik dat de naam nog niet niet zo bekend is. Even wat reclame maken, zo heb je o.a. de 'Fiat Doblo', 'Opel Combo', 'Renault Kangoo', 'Citroën Berlingo' en de 'Peugeuot Partner'.

02 februari 2009

Nostalgische plannen

Van jongs af aan was ik geïnteresseerd in zware klassieke muziek. Mijn eerste lp (gekocht in het toenmalige Ypradisc) was een dubbele met de Mattheuspassie van Bach. Ik had de reductiepartituur zomaar gekregen van pastoor Versailles zaliger, de toenmalige herder in de parochie te Dikkebus. Hij had reeds gezien dat ik een neus had voor muziek en stimuleerde me ook om verdere stappen te zetten in mijn orgelstudies. Toch werd ik soms bezeten door een onverstaanbare koorts van lichtere muziek. Plots kon ik fan zijn van liederen van Mary Black (ik zeg maar iets) of zelfs van Abba, Supertramp... Op mijn Sony mp3-speler staat bijna geen klassiek, daar staat van alles op wat me geheel kan ontspannen tijdens het wandelen of het doen van de vaat. De laatste tijd is dat Coldplay en sedert kort (op aanraden van een vriend) wat Beach Boys. Ondertussen ontdek ik ook dat popsongs soms heel goed in elkaar kunnen zitten. Om het evenwicht weer te herstellen, heb ik deze week een Johannus Rembrandt 375 aangekocht. Nog even wachten en dan verblijf ik uren op dat instrument... De klankgeneratie van dit stuk elektronica is dermate verbeterd dat een aankoop als klassiek geschoold musicus binnen de marge van de redelijkheid valt. Een namiddag in orgelhuis Delobelle te Kortrijk was de laatste druppel die de muzikale emmer deed overlopen. Om deze woorden nog wat meer kracht bij te zetten besloot ik om wat muziek te schrijven voor dit drie-manualig instrument (dat zeker gepromoot moet worden): 'Paintings for Rembrandt' wordt orgelmuziek die zowel op een pijporgel als op een Johannus zal kunnen worden gespeeld. Het wordt een vijfdelig werk met titels als: 'Van Rijn', 'Saskia', 'Titus', 'Greetje' en 'Hendrickje'. Dit zijn de voornaamste personen uit het leven van de barokke schilder. Ik bleef dit weekend niet bij de pakken zitten en componeerde reeds twee delen. 'Lady Inspiration' was mild, ik probeer ze zo te houden.

29 januari 2009

Gedichtendag

Neem een dichter in bed,
één die wat meer op maten let.

Benen worden langer,
borsten wat pranger.
Ideeën en heupen deinen wat breder
en hier en daar stremt
een lintje in leder.

Laat hem dichter tot hij
uitgezongen is
en leg hem dan terzijde,
te slapen in zijn
boekennis.

09 januari 2009

Het begon

Alleen al
een aanzet tot
dit gevoel van
beginnen is mij
nu even genoeg.

Het doen
leidt tot een
einde, een nopend
proces tot stoppen
voor ik begin.

Toch hang ik
een schijn van
aanhef op omheen
deze valreep van
gemis.

03 januari 2009

Grote Geesten

In 2009 komen, zoals elk jaar, tellers op 'mooie' getallen terecht. Dit gebeurt in de muziek met Felix Mendelssohn-Bartholdy. Die werd geboren in 1809. Andere jubilerende genieën zijn Haydn (gestorven in 1809), Purcell (geboren in 1659) en Händel (overleed in 1759). Darwin (op een ander gebied dan) zag ook in dat illustere jaar voor het eerst het levenslicht. Wat eerder (medium 1609) zag Galileo Galilei (foto) voor het eerst de planeten door een telescoop. Zijn gevolgtrekkingen waren voor velen (of enkelen) een slag in het gezicht. Die verjaardagen ontstaan haast toevallig. Op het einde van elk jaar is het weer lijstjes kijken en kunnen we reikhalzend uitzien wie we weer in het daglicht kunnen stellen. De jubilarissen zelf kunnen er weinig aan doen. Toch is het niet slecht dat af en toe zo'n grote geest in de belangstelling komt te staan. Zo ondervinden we de kracht van de tijd en de veranderingen in de geesten van de mens.

02 januari 2009

Volt

Na de zeer grondig geschreven en aangenaam lezende biografie over het leven van Alice Nahon, ligt nu een bundel 'Filosofische Vertellingen' van Voltaire op mijn bureau. Het voorwoord en het korte relaas van zijn leven zijn reeds smaakmakers om het boek te verorberen. Ik krijg al direct goesting om het te verslinden. Voltaire is weer zo'n naam die ronkt, toch voel ik weer dat ik heel weinig weet over de wereldgeschiedenis, in het bijzonder de literatuurhistorie. Ik hoop dat de vertaling door Hannie Vermeer-Pardoen me een sappig en leesbaar nederlands zal voorschotelen. Eens zien of verhalen uit de 18° eeuw me nu nog kunnen boeien.