23 maart 2008

Bachten de kupe

Vandaag zou het veel beter weer zijn, hadden ze ons aan de poort van het klein Bokrijk te Izenberge beloofd. Het gaf ons vandaag een paasei vol sneeuw, zon en regen. Niet veel beter dus om een op de buitententoonstelling te gaan bezoeken. Vzw 'Bachten de kupe' houdt al jaren een openluchtmuseum open die zich ophoudt aan het Mildredaplein naast de kerk van Izenberge. Daar kun je in kleine huisjes oude voorwerpen en ambachten bewonderen. Deze lokaties staan proppensvol gecatalogiseerde objecten uit vervlogen tijden. Buiten in de kleine straatjes stonden talrijke smeden hun praktijk te tonen n.a.v. een smedersweekend. Al van ver verwelkomde ons hun gebeier, gehamer en vurig sissen. Na een blitzbezoek, schuilden we voor de regen en wind in de wondermooie kerk. Heel speciaal is daar de lambrisering, oksaal en orgel: allemaal heel goed bewaard en uit vervlogen tijden. Enkele dagen eerder bezochten we de Karmelietenkerk van Ieper, waar diezelfde vzw het teloor gegane gebouw restaureert. Wat een verschil tussen beide godshuizen. Het één had na enkele jaren van verwaarlozing een daktuin en insijpelend water, terwijl het andere een toonbeeld was van rust en vrede en een wel doorgedreven onderhoud. Izenberge mag ons zeker aan nog een bezoek verwachten, maar dan eens met wat beter weer.

White Eastern

Niet alleen de seizoenen zijn om zeep (heeft iets met de Golf van Biscaje van doen), want nu voelde ik me deze morgen ook al kerstachtig. Bij het optrekken van de rolluiken viel een stille witheid de kamer binnen en detecteerden mijn hersenen dat het gesneeuwd had. Na de ochtendmis reden we naar Montanus 5, daar creërde Limke Vanblaere mijn 'Acrostichon' en moest ik (doorheen de sneeuwvlokken) onmiddellijk denken aan de kalkwitte muren van de galerij. Het paste allemaal wonderwel. Na een onbekende Miluccio, geboren in 1928 en in 1958 werkende aan een Rapsody voor klarinetsolo, en een snedige Stravinsky in 3 stukjes, gebracht door een puike Niels Hap (Bruggeling en meestal achterop zittend maar gevaarlijk snel in klarinethaarspeldbochten), kwam Limke aan de beurt met mijn naamvers dat over geen enkel woord ging dan misschien wel de stille sneeuwnacht die nu zachtjes druppelend langs de regenpijp verdween. Het was de eerste maal dat ik een werkje schreef vanuit mijn buik. Heel fris en zonder dissonantie, vulde dit geslepen diamantje de mooie akoestiek van Montanus (die nu eens niet door het geblaf van Martha werd onderbroken daar ze van een welverdiend dutje genoot in de aanpalende living, gechaperonneerd door haar huisbazin). Zeer tevreden van Limke's interpretatie genoot ik nog na bij het werk van Thomas Smethryns voor 2 klarinetten: 'We/Me'. Een klankbel van zwevingen en een licht snorrende houtkachel, namen me rustig mee naar hogere sferen. Een receptie met wijn en versnaperingen was een waardige coda van dit optreden door deze 2 jonge muzikanten te Diksmuide. Een mooi paasgeschenk.