04 oktober 2007

Bladgewijs

Hebt u dat ook, dat als u een boek leest, u soms onderbroken wordt? De telefoon gaat, de voordeurbel maakt van haar tak of een gezinslid wil uw volle aandacht? U legt het boek terzijde en maakt gebruik van één of andere bladwijzer. Vroeger gebruikte ik een toevallig blaadje of iets van karton, het werd al vlug een versleten reiziger in mijn boek. De laatste tijd gebruik ik van die lederen, zeg maar professionele bladwijzers. Jaren terug kreeg ik er een paar van een vriend. Ze kwamen uit Engeland: een donkergroene en een donkerblauwe. Ze zijn juist lang genoeg zodat ze hun hoofd een centimeter boven de kant van het boek uit kunnen steken. Het zijn haast letterperiscopen. Onderaan dragen ze een rokje, het leder is er op gelijke afstand geknipt. Zo ontstaan er acht of negen reepjes. En ze maken reclame: het één draagt een vers van William Wordsworth, het andere draagt het embleem van de John Taylor Bell Foundry & Museum. Enkele ogenblikken of soms dagen later pik je dan de draad weer op. Toch gebeurt er me iets raars. Als ik zonder nadenken het boek open, dan vinden mijn ogen automatisch de plaats waar ik gestopt was. Als ik teveel zoek, dan gebeurt dit niet direct, dan zit ik verkeerd. Ik moet het zonder wil doen: boek open slaan en beginnen lezen. En waarachtig, ik lees verder waar ik gestopt was. Op het eerste zicht, geloofde ik het niet en probeerde het zaakje uit. Toch klopt het voor 90%...