30 maart 2008

Een Vrij Geluid

Op zondagmorgen probeer ik steeds (met of zonder aperitief, mooi weer of één uur meer of minder) te kijken en vooral te luisteren naar 'Vrije Geluiden' op de Nederlandse tv-zender. Uitermate goede muziek, live en zeer actueel: om er een puntje aan te zuigen. Elke week is het ook telkenmale een verrassing welk hemd de presentator aan zal hebben. Een waar genot!

Dakloos

'Een kleine filosofie van een moord' van Connie Palmen leidt me doorheen de nieuwe geloofwateren van onze prille eeuw. Hoe nep ons lot geworden is, hoe invulbaar het leven werd en hoe de leugen ons denken kan overheersen. Het woord 'vrijheid' ligt aan banden. Windbuilen (die politici mijns inziens al altijd waren) als Wilders (met zijn film 'Finta', een woord dat ook al dakloos is) en nu ook Frédéric Laloux (een PS'er die zich als staatssecretaris homeless voelde in zijn puike dienstwagen) liegen dat het geen pas meer heeft. De media wordt als vehikel gebruikt om hun propaganda naar ons etenbakje te voeren. Zich afsluiten en doen alsof we er niets mee te maken hebben, is mijn eerste reactie. Ertegen in gaan, kan een andere zijn. Ze dood zwijgen zou nog beter zijn. Het brengt een ellenlange discussie op gang, die naar nergens leidt. Vaste waarden worden dakloos...

27 maart 2008

Aan/Uit

Adriaan van Dis vertelt me in zijn boek 'De wandelaar' hoe hij omgaat met een in zijn schoot gevallen hond. In de straten van het brandende Parijs maakt hij kennis met zijn eigen onvermogen en schuldgevoel tot de mens 'sans papiers', de clochards en daklozen. De hond kan overal mee overweg en vindt bij iedereen soelaas terwijl de ik-figuur blijft aanmodderen in zichzelf en alles aan zichzelf ziet voorbij gaan, ondanks goede bedoelingen. Het boek oogt ook mooi, het lettertype nodigt uit tot lezen en vooral de prachtige paginanummers nemen een interessante plaats in. Frankrijk lijkt versuft geslagen onder de moker van het Sarkozy-Bruni-koppel. Onderuit de hamer van het euthanasie-vraagstuk geraken lijkt ook een probleem, zie de film 'Il y a longtemps que je t'aime'. Mooie verfilming van het stille gevecht in de binnenste cirkel van een euthanasiestorm, sereen gespeeld door een sublieme hoofdfiguur.

Apen

In deze paastijd werd Antwerpen voor 2 dagen aangedaan. Na een treinreis (met dat voertuig zou je er al zijn) werd het vernieuwde Centraal Station bezocht. De brandgassen van de vorige dag waren reeds vervlogen. De Meir (een ware aorta naar de oude stad) werd afgewandeld en enkele musea bezocht. Het diamantmuseum kwam als eerste aan de beurt, gevolgd door het Rubenshuis, het Mayer van den Bergh en het Etnografische Museum. Dat het de laatste woensdag van de maand was, was een meevaller. In zeer korte tijd werd een kolossaal arsenaal aan bewonderenswaardige zaken bekeken. Door de grote verfijning van vele oude kunstvoorwerpen werd de hedendaagse tijd afgedaan als onwaardig, inhoudsloos en onkundig. Voeten deden pijn van het wandelen alsook de geheugencapaciteit van de hersenen. Voldaan kon de terugreis aangevat worden. Weer thuis gekomen werd de post ingewisseld tegen wat poëzie. Het Snuisterboekje van de Lijn vroeg weer om een gedicht.

Dit Gedicht

Ik snuister graag in verloren hoekjes
zoals nu, gezocht en vindend
in deze dunne boekjes
van lijntje eeuwigheid:
troostrijk gezin op vier
wielen gedreven traagheid.

Warm omslagen
lig ik tussen broers
en zussen, dagen
van regen en wind
maken me drager van
jou, innerlijk gezwind
en lezend kind.

24 maart 2008

Noli me tangere

Na een half uurtje wandelen, loop ik recht een sneeuwstorm binnen. Dikke vlokken waaien me meer dan 35 jaar terug in de tijd. Ik had al van ver de bui zien hangen. Een plaatselijke luchtverduistering en de wind die mijn kant uit kwam, gaven me het onvermijdelijke. De witte plukjes blijven aan mijn vest hangen en al ras bevind ik me in een sneeuwman. Prachtig hoe de tijd me doet reizen, sneller dan mijn voeten me dragen kunnen.

Sausen und Brausen

Een drievoudig
kraaiende haan
zaait fluisterend
verraad in het
oor. Zijn zang is
een schouderduivel
in wierooksgewaad:
'ik ga niet meer heen, ik
haal je links in en
telefoneer je eenhoornig
lang': een zekerheid
dient zich aan, een
lijntje eeuwigheid.

23 maart 2008

Bachten de kupe

Vandaag zou het veel beter weer zijn, hadden ze ons aan de poort van het klein Bokrijk te Izenberge beloofd. Het gaf ons vandaag een paasei vol sneeuw, zon en regen. Niet veel beter dus om een op de buitententoonstelling te gaan bezoeken. Vzw 'Bachten de kupe' houdt al jaren een openluchtmuseum open die zich ophoudt aan het Mildredaplein naast de kerk van Izenberge. Daar kun je in kleine huisjes oude voorwerpen en ambachten bewonderen. Deze lokaties staan proppensvol gecatalogiseerde objecten uit vervlogen tijden. Buiten in de kleine straatjes stonden talrijke smeden hun praktijk te tonen n.a.v. een smedersweekend. Al van ver verwelkomde ons hun gebeier, gehamer en vurig sissen. Na een blitzbezoek, schuilden we voor de regen en wind in de wondermooie kerk. Heel speciaal is daar de lambrisering, oksaal en orgel: allemaal heel goed bewaard en uit vervlogen tijden. Enkele dagen eerder bezochten we de Karmelietenkerk van Ieper, waar diezelfde vzw het teloor gegane gebouw restaureert. Wat een verschil tussen beide godshuizen. Het één had na enkele jaren van verwaarlozing een daktuin en insijpelend water, terwijl het andere een toonbeeld was van rust en vrede en een wel doorgedreven onderhoud. Izenberge mag ons zeker aan nog een bezoek verwachten, maar dan eens met wat beter weer.

White Eastern

Niet alleen de seizoenen zijn om zeep (heeft iets met de Golf van Biscaje van doen), want nu voelde ik me deze morgen ook al kerstachtig. Bij het optrekken van de rolluiken viel een stille witheid de kamer binnen en detecteerden mijn hersenen dat het gesneeuwd had. Na de ochtendmis reden we naar Montanus 5, daar creërde Limke Vanblaere mijn 'Acrostichon' en moest ik (doorheen de sneeuwvlokken) onmiddellijk denken aan de kalkwitte muren van de galerij. Het paste allemaal wonderwel. Na een onbekende Miluccio, geboren in 1928 en in 1958 werkende aan een Rapsody voor klarinetsolo, en een snedige Stravinsky in 3 stukjes, gebracht door een puike Niels Hap (Bruggeling en meestal achterop zittend maar gevaarlijk snel in klarinethaarspeldbochten), kwam Limke aan de beurt met mijn naamvers dat over geen enkel woord ging dan misschien wel de stille sneeuwnacht die nu zachtjes druppelend langs de regenpijp verdween. Het was de eerste maal dat ik een werkje schreef vanuit mijn buik. Heel fris en zonder dissonantie, vulde dit geslepen diamantje de mooie akoestiek van Montanus (die nu eens niet door het geblaf van Martha werd onderbroken daar ze van een welverdiend dutje genoot in de aanpalende living, gechaperonneerd door haar huisbazin). Zeer tevreden van Limke's interpretatie genoot ik nog na bij het werk van Thomas Smethryns voor 2 klarinetten: 'We/Me'. Een klankbel van zwevingen en een licht snorrende houtkachel, namen me rustig mee naar hogere sferen. Een receptie met wijn en versnaperingen was een waardige coda van dit optreden door deze 2 jonge muzikanten te Diksmuide. Een mooi paasgeschenk.

22 maart 2008

Acrostichon

Op Pasen gaat mijn 'Acrostichon' in creatie, een kort werkje voor klarinetsolo dat gecreëerd wordt door Limke Vanblaere. Dit gebeurt om 11u in kunstgalerij 'Montanus 5' te Diksmuide. Een kleine aankondiging in Nederland verraste mij vreugdelvol deze morgen.

16 maart 2008

Tafeltje dek je

Op mijn lijst van Nederlandstalige schrijvers is Adriaan van Dis aan de beurt, met Indische Duinen. Ik ken hem enkel van interviews op tv, toch zijn reeds de eerste pagina's van deze roman spitsvondig, geestig en veelbelovend.

15 maart 2008

Fluitig Toontje

Sedert dinsdag houdt mijn linkeroor van tuiten. Een hoge fluittoon (geeft aan dat mijn water kookt) houdt voet bij stuk en vergezelt me overal. Van een 'dwarsfluit' gesproken... Tinnitus is iets raars, ik hoop dat het niet voor eeuwig is, dat het lijntje onderbroken kan worden. Toch ook weer een positief geluid vandaag: een berichtje uit het Nederlandse Rhenen geeft aan dat ze mijn inzending voor de beiaardcompositiewedstrijd 2008, 'Grenze 340' willen opnemen in hun Beiaardboek! Zo overkwam me het ook met 'Mountain Run' vorig jaar in het VBV-Beiaardboek.

11 maart 2008

Wijn

Enkele jaren terug ben ik in de ban van wijn terecht gekomen. Ik ben niet verslaafd maar drink graag 1 glas rood druivensap per dag en collectioneer de etiketten in een plakboek (als die natuurlijk gewillig willen scheiden van de flessenwand). Nu al enkele weken loopt een documentaire met twee dolle Engelsmannen rond Franse wijn. Oz Clarke (mijn enige encyclopedie over wijn is van hem en is heel degelijk) laveert ons van de Bordeauxstreek naar alle uithoeken van Frankrijk om ons wijnles te geven. De eerste aflevering gaf me het signaal om absoluut niet verder te kijken: wat een blasé, wat een oeverloos gebabbel en gezwets zonder veel inhoud. Wijn moet gedronken worden, is mijn devies. De tweede en derde aflevering waren al beter zodat er al enkele hoopgevende dingen werden getoond en gezegd rond dit wonderlijk vocht dat wijn toch is. Ik hoop op nog wat beterschap voor de resterende afleveringen op maandagavond 21.10 op Canvas.

05 maart 2008

Veelvraat

Ik dompel me weer onder in weelde: drie boeken moeten het ontgelden. 'Inferno' van August Strindberg, 'Geheel de uwe' van (nogmaals) Palmen en 'De Verbeelding van het Denken' (een boek over de geschiedenis van de filosofie). Naargelang de gemoedsgesteldheid neem ik één van deze drie ter hand. In mijn hoofd ontstaat dan een laagje humus waar alle thema's zich in een soep gedraaid weten. Ik houd daarvan, van die roetsjbaan van gedachten, het werkt verdovend. Ondertussen geeft dit alles me inspiratie om te componeren. De laatste tijd is Lady Inspiration heel genereus. Ik houd haar op tijd en wijlen niet meer bij. Na Nieuwjaar had ik een klein verlanglijstje opgemaakt en gaf me 2 maand per te componeren werk. Ondertussen is dat lijstje naar de maan en hebben zich een groot aantal kleinere composities zich tussen de grotere gewurmd. Hopelijk kan ik dit hoge tempo nog even aan...