En toch lig ik daar
ooit, daar op die baar,
als na lang misbaar,
mijn huid zichzelf
versleet.
Waar na die
ene tel (die
alleen voor mij
de laatste wordt)
het vlees even
het leven vergat,
en voor even maar
de verkeerde weg
op gleed.
Een gevallen blad
verschrompelt
steeds.
