07 februari 2007

Utopia


We zitten in Luilekkerland, toch? We klagen als het vriest, we klagen als het te warm is, we klagen als we even moeten wachten aan de kassa, we klagen over van alles. En toch hebben we niets te kort. Hierover moest ik denken toen ik de film 'De Hel van Tanger' bekeek. Van de ene seconde op de andere kan iets compleet omslaan. We verzekeren ons tot in het oneindige (vroeger bestond zoiets niet) en toch hangt alles aan een zijden draadje. Damocles doet overuren en hopelijk krijgt hij geen kramp in zijn arm. 'Carpe diem' maar met mate dus.

Een carpe-diem-draadje
krult zich bedeesd
maar eigenzinnig dwars
door het dna van elk
van mijn kleinste cellen,
bellen druppelen
zienderogen omhoog
en bereiken bruisend
mijn schedelplafond,
Damocles houdt
mij stevig in de gaten
en vult die met zachte
hand, een zwaard
trilt.