De laatste tijd lees ik niets anders dan dagboeken. William Soutar ligt nog op mijn bureau en ik ben alvast begonnen met '365' van Joris Gerits en 'Dagboek 1946-1949' van Max Frisch. Heeft het iets met de tijdsgeest te maken (iedereen blogt nu en wil de eigen tijd vasthouden) of heb ik een allergie opgedaan tegen de alledaagse grootsheid van ons klein bestaan? Of wil ik gewoon het leven vasthouden? Ben ik bang voor iets? Gisterenavond zat ik onder ons zwevend terras in een zonnestoel te lezen. Een spinnetje kwam naar beneden gezakt aan de hand van één klein, miezerig ragje draad. Dat beestje weet van niets en telt de dagen niet. Alle uren zijn voor haar hetzelfde. Ze beweegt voort op de golven van het dag- en nachtritme. Het heeft geen beslommeringen, het doet wat ze moet doen: webben maken om te overleven. Is ze beter af?
Een spin spant haar web
net voor het slapengaan,
ze weet niet half hoe
laat het is.
