25 februari 2007

La Luna


Omdat de maan gevangen zit in de zwaartekracht van de aarde en omdat ze niet rond haar eigen as draait, toont ze ons steeds haar zelfde aangezicht. We kennen dat als 'Manneke Maan'. Als er een voorzijde is, dan is er ook een achterzijde. Maar die blijft voor aardlingen voor eeuwig onzichtbaar. Er is maar één oplossing, een fotocamera rond de maan laten vliegen. Op die foto's zien we dat de andere helft van deze Januskop grote verschillen kent met de voorzijde. De korst is er harder en er zijn meer inslagen, kraters dus. Fascinerend gewoon...

1/ Vrouw


Haar aangezicht tunnelt.

(Aan het eind zijn er twee lichtjes.)


Theelichtjes schaduwen haar lijn.

(Manneke Maan schijnt al jaren jaloers.)


Streel haar, omhels haar.

Maak haar warm en omarm

Haar noodzaak.

(Ze is een open vat.)


In een teil vang ik haar tranen.

(De aarde is een spons.)


2/The Farside of the Moon


Ik zie

(ik zie)


niets

eigenlijk


(nada - niente - nothing)


ik weet

niet te denken

eigenlijk


dat iets om

niets dat

zonder licht

is zwart

is


eigenlijk

24 februari 2007

Rebus

Het leven lijkt een tekenverhaal, ik doel niet op een strip maar op een gecodeerd beeldverhaal. Een puzzle dus. Elke dag draagt zijn omen en kleine morsetekens. Het is dus goed kijken, attentief zijn en onthouden. Een detectivefeuilleton heeft er niets aan.

Lapin

Soms zijn vakantieweken zoals deze krokus vrije tijd, geen oases in de werkwoestijn. Ze zijn als een hoopje zand dat met een schop weggeschept hoeft te worden. Ze zijn een karwei. En dit omdat veel huiselijk werk of andere taken gewoon opschuiven naar deze quasi lege plekken op de agenda. Maar niet geklaagd, er is enkel een kleine vloek aan het begin van de volgende werkweek, omdat de rustperiode met de stille trom verdwenen is. Maar als ik 's morgens in de tuin kijk, zie ik daar telkens weer een welkome gast. Een allochtoon zou je kunnen zeggen. Een donkerbruin (zwart voor anderen) konijn zit rustig in mijn plein grassprietjes te nuttigen. Huppelend lijkt hij uiterst vrolijk de dag te beginnen. Hij (of zij) bekommert zich om niets, zoekt wat hij vindt en is zeer welgezind. Het moet een tam beestje zijn want ik kan er zo naast gaan staan. Zonder verpinken arbeidt hij verder alsof hij uitgehongerd was. Rustpauzes kent het diertje niet, het knabbelt maar door. En je mag zeker zijn, morgen is hij daar terug.

À propos, één van deze kleine verheugende werkjes, was een recensie schrijven voor het tijdschrift Ambrozijn vzw. Onlangs vroeg men me cd’s te bespreken. Ik ging dolgraag in op deze vraag en combineer in deze stukjes mijn interesse voor muziek en literatuur. Zo ontdekte ik een derde manier om naar muziek te luisteren: 1/ men geniet 2/ men analyseert 3/ men kritiseert. Dit laatste weldegelijk dus in een klaar of minder klaar daglicht. Een eerste schijfje behelsde werk van de Vlaamse componist Ernest van der Eycken. Deze week hield ik me onledig met een opname van Nils De Caster en Yves Meersschaert .

Ik schrijf dus
Ik blijf en houd
Het papier witter
Dan wit, een pen
Zweeft trillend in
Mijn hand houdt
Zich kalm en laat
Zich leiden, ze lijdt
Aan een narcis
Geplukte bloem.

22 februari 2007

La Poubelle


De tunnel onder het spoor aan het station te Ieper is een ware vuilbak. Elk weekend noteren jongeren er hun ongenoegen op de witte muren. Wat een cultuur, om zomaar de nutsvoorzieningen die toch echt mooi zijn, te vernielen of te beschadigen. Inlevingsvermogen is er niet meer, hun vernielzucht is een prioriteit. Het moet een nachtelijk groepsorgasme zijn: in broad daylight zie ik een enkeling dit niet zomaar doen. Ze maken zichzelf tot wegwerpartikel. Destructief gedrag is een vorm van zwakte, schoonheid maken is zoveel keer moeilijker.

Ik loop al zingend de straat uit en
heb
geen oog voor het gedempte licht
dat
schreeuwt om aandacht,
de muren passeren me
en
ik zeg geen goeiedag,

de straatstenen lopen
een eindje
mee en vergeten
te ademen,
de lucht zucht
een klaaglied.

20 februari 2007

Traag


Deze morgen een fietstocht gemaakt langs de binnenweggetjes van Vlamertinge, Elverdinge en Boezinge. De kastelen van eerstegenoemde dorpen overvielen me een beetje. Doorheen de kale bomenrijen ontdekte ik hun schoonheid. Haast vrouwelijke vormen bekleden de muren getooid met mannelijke torentjes. Ze toonden me een heel andere tijd. Koetsen, paarden en traagheid bleven op mijn netvlies kleven. Langs de Ieperlee windop passeerde ik een eenzame roeier, stilte bevolkte zijn blik. Ik haalde hem behoedzaam in.

Traag dualiseren
mijn benen pedalen,
in een automatische lus
ontwar ik de weg
die in al zijn tijd
nu voor mij ligt, de
straatstenen dragen
mijn denken, ik ruik
een verleden
ver, een
zon verlicht de schaduwen,
zij beamen onvoorwaardelijk.

18 februari 2007

Also Sprach


Zarathoestra is een naam die een belletje doet rinkelen. De film '2001: A Space Odyssey' van Kubrick begint met het trompetsignaal uit het gelijknamig symfonisch gedicht van Richard Strauss. Een componist die van zichzelf zei dat hij alles kon verklanken, zelfs de rosse tint van het haar van een jong meisje. Via het boek van Bob Mendes, de 'Kracht van het Vuur', kwam ik tot Friedrich Nietzsche. Ik wist wel dat het opus 30 van de Duitse toonmeester over deze Perzische profeet ging, maar zoals veel klassiekers: ik weet er iets over maar heb ze nog nooit gelezen. Via het Gutenberg-project kan men gratis oude boeken downloaden. Dus niet geklaagd, ik lees het nu in een oude Engelse vertaling. Het heeft wel iets, oude woorden gevangen op mijn scherm. Spijtig is het geen vermolmd papieren exemplaar, het had nog meer mysterie gehad. Maar traag lezen is de boodschap, genieten van de vele lichtvoetige wijsheden, vervat in zware one-liners.

Een opengereten tong
doorklieft zijn hersenen,
een appel is hem te rood
en hoeven te zwart, water
lijkt geen brug, enkel een
staf is een aandeel tot
de zon, ze beeft bij
het zien van de maan,
ik blijf halverwege
staan.

16 februari 2007

Luchten


Wolken zijn soms olifanten of muizen, treinen, bomen, caravanen en nog veel meer ander fantasievol gespuis. Ze drijven log, statig of luchtigjes voorbij (dikke dames in ochtendjapon en dito humeur); trekken zich niets aan van de locomotie beneden hen. Deze morgen waande ik me op een andere planeet, planeet Roza in het sterrenstelsel Pink Lady. Ik vraag me af of Beethoven, toen hij zijn 6° Symfonie schreef, ook zo'n roze tint waarnam.

15 februari 2007

Compact?


Cd's zijn voorbij gestreefd. Zo compact is een disc dus niet meer. Hoe lang heeft het schijfje het uitgehouden? 15 jaar? Muziek wordt niet meer in winkels gekocht, men downloadt legaal complete items. Direct van het net en voor een kleinere prijs. Juist kreeg ik een mail binnen dat het klassieke platenmerk Pheadra, haar cd's via het net reeds verkoopt. Een mp3-speler en de externe harde schijf zijn de geluidsdragers van de toekomst. Hoe een beetje volt Beethoven kan doen horen.

Grondzaken


Al wandelend bekijk ik graag de grond. Er zijn ontelbare verschillende tegels, ze vormen allerhande structuren, patronen vormen ons. Ook valt op dat de mens een vuil beestje is, overal vind ik de clochards onder de dingen. Wat men niet al weggooit. Maar het grondkijken brengt rust, het regelt het ritme van mijn denken. En het is ook een vorm van hoop. Als een klein grassprietje uit de straathuid komt gepriemd, merk je de onnoemlijke kracht van de natuur. Spreien mos bedekken de straatstenen, het leven is alom aanwezig. Zijn ook de korstmossen van mijn geest onuitroeibaar?

14 februari 2007

Design


Websites verdienen reclame: als je ze nergens dropt, gaat er niemand heen. Daarom hier een link naar de website van mijn zoon die aan het PIH studeert.

My Funny



Valentijn: blaas even het stof van je hart!

Valentijn krijgt even
de tijd van één dag en
demonteert zijn zachte
zijde, hij haalt het hart
uit zijn streken, wast het
aan binnen- en buitenkant,
plaatst het terug en stelt
de zekering weer op
aan, een stroom van bloed
doet zijn lichtje
opgaan.

13 februari 2007

Lemmata


Soms heb je zo van die woorden, waarvan je niet direct de betekenis weet. Ze klinken mooi en blijven zo in je hoofd hangen. Het zijn woorden die je in de roos treffen. Je zoekt de betekenis op in een woordenboek en die is je dan te min. Zo ook met dit woord, het meervoud van 'lemma'. Het is bijna een aan de lager wal geraakte Emma. Of een kafje, wat dan weer een meerwaarde voor dit woordje kan zijn.

11 februari 2007

Io


Io, één van Jupiters manen, is zeer actief. De laatste 18 jaar is er een vulkaan actief die zijn lava tot 75 kilometer hoog stuwt. Op een andere plaats is er een rookpluim van 140 kilometer hoog. Ik houd enorm van deze kleine wetenswaardigheden. En dat het mogelijk is om dit in kaart te brengen, te volgen en te zien via camera's op sondes, is fantastisch. Het haalt me uit de dagelijkse sleur en toont ons dat onze wereld zeer kleine en nietig is. De namen in het heelal zijn geconnecteerd met het Griekse en Romeinse godenrijk, machtig! Een les in relativeren is altijd mooi meegenomen.

Io, geliefde koe,
ik horzel jou
en betrap me op
zingen, honderd ogen
vallen in Morfeus'
lange armen, ik wieg mee
op de baren van de
Ionische zee en wenk
vuur, Prometheus
lacht en palmt me in.

Jupiter kijkt in een
spiegel en kust je
achteloos op mijn
wang.

10 februari 2007

DAvEr


Op het einde van dit jaar pakt de Vlaamse Componisten Vereniging ComaV voor de eerste keer uit met een concert. Elke bereidwillige toondichter mag een werkje componeren voor een zevenkoppig ensemble van maximum 1'30". Ook elektronische concepten zijn welkom. Het wordt dus een caleidoscopische avond vol met kleine verrassingen. Zelf ben ik aan de slag om een miniatuurtje te vervaardigen voor fluit, klarinet, vibrafoon, piano, viool, altviool en cello. De titel wordt 'DAvEr', een anagram van het woord 'Vader'. De letters D, A en E kunnen omgezet worden in notennamen, wat respectievelijk Re, La en Mi oplevert. Deze tonen zullen dan ook een belangrijke rol spelen in het stukje. Ik hoop dat de muzikanten niet de daver op het lijf krijgen. Als ze dit dan toch doen, zal het niet voor lang zijn. De creatie gaat door in de Rode Pomp te Gent.

09 februari 2007

Chinese Berg

Hans Liberg treed op als een stoomtrein en hij zit aan de kolen. Toch lijkt hij op een Chinese berg die dampend het land doorkruist. Hij jut het publiek op en ment het van de ene gekende melodie in een andere. Een echte lijn in zijn 'Negende' show zit er niet. Hij fluit van de ene tak op de andere, tergt zijn Steinway tot de limiet en blaast tuba, slaat gitaren en zet vooral de toehoorders op het verkeerde been. Want het procédé is: hamer een klassiek deuntje op het toetsenbord en reis na 10 seconden naar een ander gekend wijsje. Grappig is dat het grappig is. Ook enkele schuine moppen komen uit het biljarthoofd en kegelen kerk en andere gebouwen omver. De Ieperse Lakenhalle zat stampvol en bleef onder zijn nooit stilstaande voeten toch rechtop. Een spetterende vertoning, dat is zeker. En je gaat naar huis met 100 klassiekers in je hoofd en een paar die er niet meer uitgaan.

08 februari 2007

Joepie

't Sneeuwt!! Dan vloog ik mijn bed uit, ontbeet in een tgv-tempo, laarsde mijn voeten en stoof de weiden in met wapperende frak. Alles was wit en het deed geweldig deugd aan mijn fijngenepen ogen. Het rook naar gezondheid, frisse luchten omarmden mijn rode oren en al vlug kwam mijn neus mee als lantaarn. Wat een belevenis, vervrozen karresporen werden opgezocht en gepolierd. Sneeuwmannen werden hier en daar geboren en de damp sloeg uit onze mutsen. Deze gedachten uit mijn verre jeugd overdonderen me toen ik vandaag mijn hoofd buitenstak. Vlokken dwarrelden in gordijnen neer. De bomen waren ingekleurd, spinrag was nu eens zichtbaar en de wereld was stil. Oef, een rustige morgen...

Een hemelborst
doet aan melk-
vlokken, ik karn
room en droom
een sneeuwgordijn
open.

Met tuiten weent ze
mijn verleden straten vol,
het uitgerold tapijt is
wit en ik stap een
valentijns ritme
bazuinend mijn hart
uit.

Naakte voeten
merken stil knerpend
mijn weg.

07 februari 2007

Utopia


We zitten in Luilekkerland, toch? We klagen als het vriest, we klagen als het te warm is, we klagen als we even moeten wachten aan de kassa, we klagen over van alles. En toch hebben we niets te kort. Hierover moest ik denken toen ik de film 'De Hel van Tanger' bekeek. Van de ene seconde op de andere kan iets compleet omslaan. We verzekeren ons tot in het oneindige (vroeger bestond zoiets niet) en toch hangt alles aan een zijden draadje. Damocles doet overuren en hopelijk krijgt hij geen kramp in zijn arm. 'Carpe diem' maar met mate dus.

Een carpe-diem-draadje
krult zich bedeesd
maar eigenzinnig dwars
door het dna van elk
van mijn kleinste cellen,
bellen druppelen
zienderogen omhoog
en bereiken bruisend
mijn schedelplafond,
Damocles houdt
mij stevig in de gaten
en vult die met zachte
hand, een zwaard
trilt.

03 februari 2007

Geletterd



Door niet stil te zitten, neem ik steeds nieuwe uitdagingen aan. Ook kan ik geen 'nee' zeggen, en zeg dus altijd 'ja'. Vriend Thierry Deleu lanceerde een nieuw idee en ik ben maar mee op de wagen gesprongen. Een tweemaandelijks e-zine rond Nederlandstalige literatuur, zag ik wel zitten en in een wip hadden we volgend blogje klaar: De Geletterde Mens. Ik voelde me dadelijk geüpgraded. Ik was geen mens meer, maar een geletterde mens.

Een mens vol letters
zit aan mijn bureau,
knikt een tierende beeldbuis
vriendelijk de laan uit
en trakteert me op
een koel versje
vol zee en ander schuim.

Ik negeer zijn vragen,
stel zelf antwoorden
die hij vrolijk gedag
zegt en als papieren
ringen aan zijn vingers
schuift, hij leest mijn
palm en lacht me
vol uitroepingstekens
kushandjes toe.

Troefkaarten bevolken
zijn mouwen en vrouwen
drinken zijn gulle
gedachten in uitgepende
blaren, ze vallen
waaiervormig in mijn schoot,
ik raap ze reikhalzend
op en lees ze een kalme
dood.

02 februari 2007

Missa Light


Op 2 februari is er het feest van Lichtmis (met een mooie Latijnse naam is dat 'Purificatio Marie'), kinderen die geboren werden in het afgelopen jaar worden op die dag gezegend. Maar bij de Joden is het een reinigingsritueel voor de moeder. 40 dagen na een bevalling wordt deze vrouw dan weer rein. In de 18° eeuw was een lichtmis, een mannelijke losbol. Een stoere lichtekooi dus. Hoe woorden een andere betekenis kunnen krijgen en taal rijk is aan misverstanden. Na 0.03 seconden googelen, is Lichtmis een wegrestaurant te Zwolle of een chauffeursvereniging. Paul van Ostaijen heeft er zelfs een heel klein gedichtje rond.

01 februari 2007

Woede


In de echte zin van het woord, ben ik geen verzamelaar. Toch kan ik geen enkele cd-winkel links laten liggen, of er bekruipt me een hongerig gevoel. Ook partituren, bladmuziek voor orgel en beiaard, zijn hebbedingen. Ebay is een soort ziekte. Maar ook elk kruiswoordraadsel dat mijn brievenbus ferquenteert, is onveilig. Ik moet het invullen, of toch zo goed als. De etiketten van wijnflessen die door mij werden geledigd, lijmen vast in een drinkschrift. Een geschiedenisboekje vol opgedane roesmomenten... Heeft verzamelwoede een speciaal gen?