14 april 2007

De G van Haan


Wij, Westvlamingen, bourgondiërs en notoire introverten, hebben een spraakprobleem. Dat is ons ingebakken en dus moeilijk uit te roeien. Daardoor komt het dat bij het voordragen van gedichten of het voorlezen van één of andere tekst, de 'h'- en/of de 'g'-klanken steeds gewisseld worden. Het vraagt een ongewone concentratie om de woorden op een goeie wijze uit te spreken. Zo'n dingen vallen op als er tevens Nederlanders aan het woord komen. Die gorgelen extra, ook een gewoonte die hen in de oven aangeboren is.

To feel or not to feel


'Je pense donc je suis' is een mooie oneliner. Mij vergaat het meer als de titel hierboven. Zoals mijn longen zuurstof nodig hebben, heeft mijn zieltje kunst nodig. Bij het creëren wordt 'Le cerveau' wel gebruikt maar de alleenheerser is het gevoel. Als ik componeer of gedichten schrijf, staat de deur naar de emoties wagenwijd open en worden de ingevingen door de ratio geordend (al is dit soms maar voor 50%). In mijn nopjes voelde ik me dus alweer op de opening van de tentoonstelling 'taal&teken' in de westervleugel van de Lakenhalle. Daar vierde 'Ambrozijn' vzw gisterenavond zijn 25-jarig bestaan. Er werd een link gelegd tussen de vele kunstwerken en evenveel gedichten. Op het werk van Jean Paul Vanhove mocht ik een gedicht voorlezen. Op deze momenten waar het kunstvolle hoogtij viert, is er een positieve vloed aanwezig. Openheid en tolerantie krijgen er alle vrijheid. De ebbe is een mooie beweging. Er is niets aan te doen, ik weet het, na vloed komt ebbe.