23 juli 2009

Kiezen is verliezen

Bij elke keuze heb je meestal twee mogelijkheden: ja of nee, ik doe het of niet, naar links of naar rechts... Bij het kiezen heb je maar één mogelijkheid, je kunt niet even zeggen 'misschien'... Je krijgt het gevoel dat je 50% verliest. Je kunt het ook anders zien: je gaat voluit voor de ingeslagen weg. In het begin van boeken van Nicci French (juist, ik ben ervoor gevallen:) voel ik steeds dat het ganse verhaal start vanuit een verkeerde keuze van de hoofdfiguur. Ik zou zeker in haar (het zijn meestal dames) geval niet kiezen voor bepaalde keuzes waarbij ze op termijn fysiek of mentaal belaagd kan/zal worden. Maar daar gaat het juist om in deze psychologische thrillers. Door deze keuzes te nemen start onomkeerbaar een proces dat niet meer te stoppen valt, de spanning gaat omhoog en groeit tot een punt waarop een allerlaatste keer gekozen dient te worden... Nu is 'De rode kamer' aan de beurt.

20 juli 2009

Nieuwe bib

In deze mooie weken vakantie krijg ik weer wat tijd om boeken te lezen. Het werd ook eens langzamerhand de tijd om de nieuwe Ieperse bib te bezoeken. Mijn visite was van korte duur: het was er zo warm (op de 2° verdieping was het record de mensentemperatuur...) dat ik vlug twee boeken meegriste en snel mijn biezen pakte. Jammer, want het gebouw oogt van binnen heel mooi, het heeft veel plaats en een moderne look. Misschien kom ik eens terug als het wintert. 'De komst van Joachim Stiller' van Hubert Lampo was toevallig het eerste boek dat ik in handen kreeg. Het tweede was van het schrijversduo Nicci French: 'Verborgen glimlach'. Ooit heb ik in een ver verleden de verfilming gezien van het boek over Stiller. Ik wist nog ongeveer waarover het ging, toch interesseerde me het boek omwille van de magisch-realistische stijl van de schrijver. Het leest wat traag door de ellenlange zinnen die Lampo produceert. Anders heeft het boek de tijd goed doorstaan. De psychologische roman 'Secret smile' heb ik zonder te weten in een versie voor slechtzienden meegenomen. Raar doet het als je de grote letters op de pagina's leest: je wordt er haast dronken van. Het gaat ook niet sneller, het is haast letters eten. Maar het verhaal begint goed en dat is het belangrijkste.

10 juli 2009

Open plaats in het bos

In de kerk van Lo gaat er de ganse vakantie een tentoonstelling door rond het kruis. Van een vriend-kunstenaar-exposant wisten we dat de kerk er alle dagen open zou zijn tussen 14u en 17u. Daar aangekomen was de deur pot dicht. De hoop zinkt je natuurlijk direct in de schoenen. Een geluk dat ik bepaalde mensen in het kleine stadje ken die me verder konden helpen. Al vlug kwam een gezette dame de deur openen en konden we de mooie kerk binnen. Tussen fraai liturgische kunstwerken stonden hier en daar de bedoelde kunstwerken opgesteld: alles zeer bescheiden en oprecht. Onze vriend-kunstenaar-exposant had ons in de afgelopen maanden om een plankje hout gevraagd. Hij zou al die kleinoden verwerken in een artefact. Zijn opzet is bij ons in gunstige aarde gevallen.

Van alle klokken thuis

De afgelopen week mocht ik op de grootste beiaard van het land (Romboutstoren te Mechelen) concerteren. Het is van het einde van mijn studententijd dat ik er nog kwam. Een beklimming van 450 trappen leidt je naar de cabine. Er is nog niet veel veranderd, enkel de elektronische bediening van het automatisch spel is er verdwenen. De oude trommel die de oude beiaard bedient, loopt weer gesmeerd en de rammel die elke 7.5 minuten een stukje speelt, weerklinkt weer van op de oude klokken waar Jef Denyn nog op speelde. De dag erop kon ik te Laren (in Noord-Brabant te Nederland) nog een concert spelen. Daar hangen de klokken in een kleine kerktoren laag bij de grond. Het contrast kon niet groter zijn: het 40-ton zware instrument te Mechelen en het kleine spel te Laren. Toch kon ik op beide plaatsen ongeveer hetzelfde porgramma tot klinken brengen. Volgende week speel ik een orgelconcert in de Abbaye St.-Marie te Arles sur Tech. Oude renaissance- en barokmuziek staat er op het programma. Ondertussen bracht ik een bezoek aan het nieuwe hybride-orgel te Westouter. Ik mag het op 25 september inspelen. De verbinding tussen een oud pijporgel en een nieuw elektronisch orgel beviel me wel. De klankkleuren van beide orgels (die bedient worden via eenzelfde klavier dat me toch nog wat te zwaar over kwam) mengen zich goed met elkaar. Hiernaast nog een foto van op mijn Rembrandt thuis, illustratie bij het vorig artikel waar de foto's aan de muur me maar na een paar dagen waren opgevallen... (muziek spelen vergt dus wel deglijk concentratie:).