Feminien

Ik heb het boekje van Mulisch 'Twee vrouwen' in tgv-snelheid uitgelezen. Ik zat eerst even op zijn 'Stenen bruidsbed' maar dit leek voor mij onbegonnen werk. Na een zeventigtal bladzijden moest ik er de brui aan geven. Het onderwerp (het bombardement uit WO II op Dresden) leek me wel wat maar de schrijver bleef te lang dralen. In de lesbische roman daarentegen lokte hij me wel uit mijn hok. Het boek zit vol spitsvondigheden op gebied van taalgebruik en compositie. De lezer staat soms danig op het verkeerde been en het blijft tot op het eind een triller . Spijtig dat het dan zo snel uitgelezen is...

frisjes

Misschien geraken we nu eventjes af van de Google-boot, ex-medewerkers zeggen iets sneller te beter te kunnen 'zoeken' met iets cools: surf cuil...

In de rand

Periferieën en marges zijn intrigerend. Die tonen meestal wat in de kern van de zaak gebeurt, of zijn ze tegengesteld of ze zijn typisch aan het gebeuren waar ze zich rond bevinden. Doping is zoiets, daar wordt de bijzaak hoofdzaak. Ook de Kuipergordel bijvoorbeeld staat momenteel weer in de spots: Makemake (uit te spreken als maykee-maykee) is het laatste grote object dat men er vond, naast Ceres en Sedna (ons zonnestelsel wordt met de jaren zwaarder). Onlangs was ik te Laken (aan de rand van stad Brussel) om er het grote Schyvenorgel te bespelen. Dit orgel, dat aan de noorderkant van deze wereldstad op een hoog doksaal rust, is een meesterwerk uit de 19° eeuw. Het speelt wat stroef en het ziet er niet uit, toch heeft de klank een enorme waardigheid, diversiteit en kun je de romantische geest van jaren terug tot leven roepen (ik doe dit aan de hand van werk van Boëllmann, Raff en Liszt). Vooral de tongwerken zijn opwekkers van emoties die je maar één of tweemaal per jaar in jezelf kunt opwekken. Kunst is zoiets dat leeft aan de rand en als het hoofdzaak wordt, wordt het pas leuk. Het is niet vernietigend, het is verdiepend. Op de treinreis erheen (Brussel dan) nam ik een kleiner boekje mee dan Sartre en Mulisch ('travel light' is een mooi beginsel). Het betrof 'Mijn tweede huid' van Erwin Mortier (op aanraden van een muzikale vriend ter hand genomen). Als dat niet op de rand is, een tweede huid... je voelt wel aan dat ik als kunstenaar me het liefst aan de kant zet.

Kabbelend

Dat boek van Mulisch is taai. Ik lees elke dag zo'n 20-tal bladzijden en vorder dus traag. Een slak zou zich er vlugger doorheen worstelen. Het weegt ook zwaar wat het betrekkelijk onhandig maakt op de hometrainer of op de leesbank aan de voor- of achterdeur. Het ganse verhaal wordt ongewild doorspekt met de filosofie van Sartre die ik ook aan het lezen ben. Ondertussen vallen allerhande muzikale flarden door de mazen van mijn vakantienet. Componeren zit er met mondjesmaat in, orgel- en beiaardactiviteiten daarentegen zijn veeltallig aanwezig. Van dichten komt de laatste tijd niets meer in huis. Misschien zit ik wel te verlangen naar een klein reisje, het moet niet ver te zijn of lang te duren, even de kop in een andere streek en terug is al genoeg. Even weg van getroubleerd België, van de hype rond de aifoon en straks de djeefoon ook al. Wat een mens al niet nodig heeft...

Aanpassen

De eerste week vakantie zit er weeral op en ik had wat aanpassingstijd nodig, zoals gewoonlijk. Toch heb ik niet te veel zitten luieren. Vooral het beluisteren van de opname, gedaan in mei, van mijn 3° CD, was een hoogtepunt. Er hoeft niets gesneden te worden, alles klinkt perfect. Enkel moet ik nog het booklet maken, dat schuif ik ietwat voor me uit, het zal voor volgende week zijn. Ook maakte ik een recensie van een CD met kamermuziek van Joseph Ryelandt, dit voor het tijdschrift Ambrozijn. Ondertussen werd er veel gewandeld en gefietst. Het valt me telkens op dat onze Westhoek veel kleine maar prachtige plaatsjes bezit. Je moet echt niet ver reizen om mooie dingen te zien. Alle schakeringen van het kleur groen zijn hier aanwezig. En gelezen werd er ook, na Spinoza kwam Sartre (ik beweeg me nu tussen mijn bestaan en het niets...) en 'De ontdekking van de hemel' bleef, ik ben warempel nog niet halverwege.En ik kocht 'De beiaardier' van Georges Rodenbach, dat boek mocht ik toch niet laten liggen.

Change

Een kennis van een kennis wierp enkele maanden geleden op dat er dit jaar een grote verandering op til was. Hij had naar eigen zeggen parapsychologische bewijzen. Nu, ik geloof niet sterk in de parapsychologie en ik dacht dat deze pseudowetenschap niet echt bewijzen van doen heeft. Toch moet ik zeggen dat er dit jaar toch beweging in de zaak zit. Op alle gebied (economisch, financieel, maatschappelijk, cultureel) zijn er drastische verschuivingen. Ik doe niet aan doemdenken en kan wel tegen een veranderend stootje. Toch is het goed waakzaam te zijn en vooruit te kijken. 't Is nooit een ramp om op je hoede te zijn.