Noorse letters

Opnieuw vond ik een schrijfster uit Scandinavië die me kan boeien: Kim Smäge. Haar stijl is bondig, ad rem. Ze schrijft detectives met een goede opbouw en in een aangename taal. Het eerste boek heet 'Sub rosa', genoeg dus om het mysterieus te houden. Een tweede volume ligt reeds te wachten: ‘Zonsondergang’, een ietwat normale titel. Nu het buiten wat zonniger wordt, kan ik weer in de tuin zitten lezen…

Oude wijn (2)

Feniks 2

Het skelet

van deze vogelmond

ruikt

naar rood.

De krul

van zijn uitslaande vlam

bekeert

mijn liggende huid

tot luid zwijgen.

De plattegrond

van zwart op wit

ruïneert

het luchtkasteel

van aanzwellende

rokende klokken

in mijn hand.

Landschap

Op zondag 5 september om 11u speel ik een orgelbespeling in de O.-L.-V.-Middelareskerk te Ieper. Op het programma van dit miniconcertje staan orgelcomposities van Herman Roelstraete centraal (hij overleed in 1985, dus 25 jaar geleden) en muziek geïnspireerd op schilderijen van Anne Vanoutryve. Voor deze gelegenheid schreef ik zeven gedichtjes op het thema 'Landschap' want alles wat Anne creëert heeft hiermee iets van doen. Hier vind je ze.

Oude wijn

In deze dagen van niets doen (moet men niet letterlijk nemen: men doet altijd iets), ben ik gaan grasduinen in mijn oude poëzie. Losse bladeren lagen verpakt in enkele mappen die zich onderaan een andere stapel papieren bevonden. Bij het lezen kon ik niet steeds de ontstaansgeschiedenis van elk gedicht voor de geest halen. Zo bekroop me bij het doorbladeren een gevoel van verwondering en gelukzaligheid. Af en toe zal ik er hier een paar posten, hier komt de spits.

Feniks 1

In de verre nagalm

van zijn krassende kreet

krijst zijn vleugelslag

de as na.

Rook en stof

zijn zijn voedsel,

hij kleedt zich levendig naakt

aan de rode gloed

van het smeulende inferno.

Wit is zijn grijze droom

naar water, wind en vragen

naar het troebele interval

van de zuigende vleugellam

geslagen ziel.

Het geurende mistlicht van de tijd

is zijn hemelse parabool.

Zijn alarmerende snavel

-rood in zijn bewolkt gewaad-

lost op

in het zenith

van zijn geronde

beweging omhoog.

Bratislava

Er even tussen uit knijpen doet deugd: Ryanair hielp ons naar Bratislava, Slovakije. De oude stad is er klein maar mooi. De leuze op de trams is dan ook 'Bratislava, little big city'. Het oude kasteel ('Hrad') domineert het stadsbeeld. Het ruikt er overal nog naar het communistisch verleden. Toch is dit land zich snel aan het aanpassen. Via een plaatselijke muziekwinkel kwamen we in contact met Stanislav Surin, een vooraanstaand organist en musicus. Hij vertelde honderduit over de orgels in zijn streek en het kersverse instrument in de kathedraal van de Slowaakse hoofdstad. Wenen ligt er een boogscheut vanaf, met de trein ben je er in 60 minuten. Ten opzichte van Wenen is Bratislava een provinciestad. De Oostenrijkse hoofdstad wordt overheerst door barokke gebouwen. Terug op onze hotelkamer waren we blij met wat rust. De Slowaken zijn een vriendelijk en rustig volkje. Toch konden ze tijdens de voetbalmatch tegen Belgrado hun mannetje staan tegenover agressieve Serviërs.

Tussen oud en

retro, maar geenszins

ouderwets, staat

deze stad, klein maar

groot, haar mannetje.

Deernes dragen

hoog de borst en

nauw de leest.

Jodelende tramlijnen

waaieren zich een

weg doorheen een

wollige nacht, bliksem-

schichten verlichten

de eerste Karpaten.

Een wit kasteel

spant er hoog de

brandende toorts

en kroon.