White Eastern

Niet alleen de seizoenen zijn om zeep (heeft iets met de Golf van Biscaje van doen), want nu voelde ik me deze morgen ook al kerstachtig. Bij het optrekken van de rolluiken viel een stille witheid de kamer binnen en detecteerden mijn hersenen dat het gesneeuwd had. Na de ochtendmis reden we naar Montanus 5, daar creërde Limke Vanblaere mijn 'Acrostichon' en moest ik (doorheen de sneeuwvlokken) onmiddellijk denken aan de kalkwitte muren van de galerij. Het paste allemaal wonderwel. Na een onbekende Miluccio, geboren in 1928 en in 1958 werkende aan een Rapsody voor klarinetsolo, en een snedige Stravinsky in 3 stukjes, gebracht door een puike Niels Hap (Bruggeling en meestal achterop zittend maar gevaarlijk snel in klarinethaarspeldbochten), kwam Limke aan de beurt met mijn naamvers dat over geen enkel woord ging dan misschien wel de stille sneeuwnacht die nu zachtjes druppelend langs de regenpijp verdween. Het was de eerste maal dat ik een werkje schreef vanuit mijn buik. Heel fris en zonder dissonantie, vulde dit geslepen diamantje de mooie akoestiek van Montanus (die nu eens niet door het geblaf van Martha werd onderbroken daar ze van een welverdiend dutje genoot in de aanpalende living, gechaperonneerd door haar huisbazin). Zeer tevreden van Limke's interpretatie genoot ik nog na bij het werk van Thomas Smethryns voor 2 klarinetten: 'We/Me'. Een klankbel van zwevingen en een licht snorrende houtkachel, namen me rustig mee naar hogere sferen. Een receptie met wijn en versnaperingen was een waardige coda van dit optreden door deze 2 jonge muzikanten te Diksmuide. Een mooi paasgeschenk.