Zoals enkele dagen geleden gezegd, de eucalyptus die ons tuineinde markeert, heeft de stormen getrotseerd. Het is zo'n frêle verschijning, dat ik haar de 'Chinese Dame' heb gedoopt. Ze wiegt onoverkomelijk weg en weer, buigt gedwee, maar is nooit het noorden kwijt. Haar kruin (die langer is dan haar stam) staat steevast met haar hoofd richting Poolster. Bladeren vallen haar niet af en blijven haar metgezellen. Zelf denk ik dat ze nog steeds groeit, ze is dus nog niet volwassen geworden. Ze houdt me nu al enkele maanden in de ban. Ze zal niet weglopen, opdat ze niet zou vallen, hebben we haar aan gele banden gelegd. Eénmaal zijn haar ketenen gebroken, allerminst haar hart. Ze heeft vooral ons hart gestolen.
Een chinese dame
roert de luchten,
ze verzucht haar
melend vragen en
buigt krakend
haar leden, een
ruisend horen
vloert de winden
en legt mijn
zwerend hart
aan banden.
Ze staat
bewegend
stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten