De laatste dagen riekt mijn huis naar sulfer. Ik heb de Lucifer van coryfee Connie Palmen aangestoken en hij ligt te veuzen in mijn schoot. Ze heeft het hier over een hypothese over een deel van het leven van Peter Schat, een Nederlandse componist die de Toonklok uitvond. In deze roman komen fictie en werkelijkheid heel dicht bij elkaar en zo onstaat er frictie. Ze schiet voorwaar niet met losse flodders en tijdens het lezen vraag je je telkens af 'waarom juist dit thema?' Waarom een kunstbroeder onderuit halen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten